Kapittel 3#
Dette kapittelet er dedikert til Borderlands Books, San Franciscos strålande uavhengige science fiction-bokhandel. Borderlands ligg i praksis tvers over gata for den fiktive Cesar Chavez High som er skildra i Little Brother, og butikken er ikkje berre kjend for sine geniale arrangement, signeringar, bokklubbar og liknande, men også for den fantastiske hårlause egyptiske katten sin, Ripley, som likar å sitje som ein summande gargoyle på datamaskina framme i butikken. Borderlands er omtrent den hyggelegaste bokhandelen du kan tenkje deg, fylt med komfortable stader å sitje og lese, og bemanna av utruleg kunnskapsrike ekspeditørar som veit alt som er å vite om science fiction. Endå betre er det at dei alltid har vore villige til å ta imot bestillingar på boka mi (via nett eller telefon) og halde dei av til eg kjem innom butikken for å signere, før dei sender dei gratis innanfor USA! Borderlands Books: http://www.borderlands-books.com/866 Valencia Ave, San Francisco CA USA 94110+1 888 893 4008
Vi passerte mange folk på vegen til Powell Street-bybanen. Dei sprang eller gjekk, kvite i andletet og stille, eller ropande og paniske. Heimlause krøkte seg saman i døropningar og såg på det heile, medan ei høg, svart trans-prostituert ropte til to unge menn med bart om eit eller anna. Jo nærare vi kom bana, jo verre vart trengselen. Då vi nådde trappa ned til stasjonen, var det reine klaustrofobien, eit enormt kaos av folk som prøvde å trenge seg ned ei smal trapp. Eg fekk andletet klemt opp mot ryggen til nokon, og nokon andre pressa seg inn i ryggen min. Darryl var framleis ved sida av meg – han var stor nok til at han var vanskeleg å dytte, og Jolu var rett bak han, og heldt seg på ein måte fast i midja hans. Eg fekk auge på Vanessa nokre meter unna, fanga av fleire folk.
«Dra til helvete!» høyrde eg Van rope bak meg. «Sleiking! Få hendene dine vekk frå meg!»
Eg strevde med å snu meg mot folkemengda og såg Van sjå med avsky på ein eldre fyr i ein pen dress som på ein måte smilte lurt til ho. Ho grov i veska si, og eg visste kva ho leita etter.
«Ikkje spray han!» ropte eg over larmen. «Då får vi det alle saman.»
Ved ordet «spray» såg fyren redd ut og smelta på ein måte tilbake, sjølv om folkemengda heldt han i rørsle framover. Framfor meg såg eg nokon, ei middelaldrande dame i ein hippiekjole, vakle og falle. Ho skreik då ho gjekk i bakken, og eg såg ho kjempe for å kome seg opp, men ho klarte det ikkje, presset frå folkemengda var for sterkt. Då eg nærma meg ho, bøygde eg meg for å hjelpe ho opp, og vart nesten slått over ho. Eg enda opp med å tråkke på magen hennar då folkemengda skauv meg forbi, men då trur eg ikkje ho kjende noko lenger.
Eg var meir redd enn eg nokon gong hadde vore. Det var skriking overalt no, og fleire kroppar på golvet, og presset bakfrå var like nådelaust som ein bulldosar. Det var så vidt eg klarte å halde meg på beina.
Vi var i den opne hallen der sperreportane var. Det var knapt betre her – det avgrensa rommet fekk stemmene rundt oss til å ekkoe tilbake i eit brøl som fekk hovudet mitt til å ringe, og lukta og kjensla av alle desse kroppane gav meg ei klaustrofobisk kjensle eg aldri hadde visst eg var utsett for. Folk trengde seg framleis ned trappene, og fleire pressa seg forbi sperreportane og ned rulletrappene til plattformene, men det var tydeleg for meg at dette ikkje kom til å ende godt.
«Skal vi prøve oss på overflata?» sa eg til Darryl.
«Ja, for helvete ja,» sa han. «Dette er brutalt.»
Eg såg mot Vanessa – det var ingen sjanse for at ho ville høyre meg. Eg klarte å få fram telefonen og sende ho ei tekstmelding.
Vi kjem oss ut herifrå
Eg såg ho kjenne vibrasjonen frå telefonen, såg ho sjå ned på han og deretter tilbake på meg og nikke kraftig. Darryl hadde i mellomtida informert Jolu.
«Kva er planen?» ropte Darryl i øyret mitt.
«Vi må tilbake!» ropte eg tilbake, og peika på den nådelause trengselen av kroppar.
«Det er umogleg!» sa han.
«Det blir berre meir umogleg jo lenger vi ventar!»
Han trekte på skuldrene. Van arbeidde seg bort til meg og greip tak i handleddet mitt. Eg tok Darryl og Darryl tok Jolu i den andre handa, og vi pressa oss ut.
Det var ikkje lett. Vi bevega oss omtrent tre tommar i minuttet til å byrje med, og deretter endå saktare då vi nådde trappa. Folka vi passerte var ikkje særleg glade for at vi skauv dei unna, heller. Eit par personar banna til oss, og det var ein fyr som såg ut som om han ville ha slått meg viss han hadde klart å få armane lause. Vi passerte tre personar til som var knuste under oss, men det var ingenting eg kunne gjere for å hjelpe dei. På det tidspunktet tenkte eg ikkje eingong på å hjelpe nokon. Alt eg kunne tenkje på var å finne opningane framfor oss å bevege meg inn i, på det mektige draget frå Darryl i handleddet mitt, på dødsgrepet mitt om Van bak meg.
Ei æve seinare spratt vi ut som champagnekorkar, og blunka i det grå, røykfylte lyset. Luftvernsirenene ula framleis, og lyden av sirenene frå utrykkingskøyretøya som fór nedover Market Street var endå høgare. Det var nesten ingen på gatene lenger – berre folka som håplaust prøvde å kome seg under jorda. Mange av dei gret. Eg fekk auge på ein haug med tomme benkar – vanlegvis okkuperte av utslitne fyllikar – og peika mot dei. Vi gjekk mot dei, medan sirenene og røyken fekk oss til å dukke og krumme skuldrene. Vi nådde benkane akkurat i det Darryl fall framover. Vi ropte alle saman, og Vanessa greip han og snudde han rundt. Sida av skjorta hans var raudfarga, og flekken spreidde seg. Ho drog opp skjorta hans og avdekte eit langt, djupt kutt i den lubne sida hans.
«Nokon har faen meg stukke han i folkemengda,» sa Jolu, medan hendene hans knytte seg til nevar. «Herregud, det er brutalt.»
Darryl stønna og såg på oss, så ned på sida si, så stønna han og hovudet gjekk bakover igjen. Vanessa tok av seg dongerijakka og deretter hettegenseren i bomull ho hadde under. Ho krølla han saman og pressa han mot sida til Darryl. «Ta hovudet hans,» sa ho til meg. «Hald det høgt.» Til Jolu sa ho: «Få føtene hans opp – rull saman jakka di eller noko.» Jolu handla raskt. Mora til Vanessa er sjukepleiar, og ho hadde hatt førstehjelpstrening kvar sommar på leir. Ho elska å sjå på folk i filmar som gjorde feil med førstehjelp og gjere narr av dei. Eg var så glad for å ha ho med oss.
Vi sat der lenge og heldt hettegenseren mot sida til Darryl. Han insisterte heile tida på at han var fin og at vi burde la han reise seg, og Van bad han heile tida om å halde kjeft og liggje stille før ho banka han.
«Kva med å ringje 911?» sa Jolu.
Eg følte meg som ein idiot. Eg drog fram telefonen og tasta 911. Lyden eg fekk var ikkje eingong ein opptattone – det var som eit klynk av smerte frå telefonsystemet. Slike lydar får du ikkje med mindre tre millionar menneske ringjer same nummer samstundes. Kven treng botnett når du har terroristar?
«Kva med Wikipedia?» sa Jolu.
«Ingen telefon, ingen data,» sa eg.
«Kva med dei?» sa Darryl, og peika mot gata. Eg såg dit han peika, og tenkte eg ville sjå ein politimann eller ein ambulansearbeidar, men det var ingen der.
«Det går bra, kompis, berre slapp av,» sa eg.
«Nei, din idiot, kva med dei, politiet i bilane? Der!»
Han hadde rett. Kvart femte sekund suste ein politibil, ein ambulanse eller ein brannbil forbi. Dei kunne skaffe oss hjelp. Eg var ein idiot.
«Kom igjen, då,» sa eg, «lat oss få deg dit dei kan sjå deg, så vinkar vi ned ein.»
Vanessa likte det ikkje, men eg tenkte at ein politimann ikkje kom til å stoppe for ein gut som vinka med hatten i gata, ikkje den dagen. Dei kunne kanskje stoppe viss dei såg Darryl blø der, derimot. Eg krangla kort med ho, og Darryl avgjorde det ved å vakle på beina og dra seg ned mot Market Street. Det første køyretøyet som suste forbi – ein ambulanse – sakka ikkje eingong farten. Heller ikkje politibilen som passerte, eller brannbilen, eller dei neste tre politibilane. Darryl var ikkje i god form – han var kvit i andletet og pusta tungt. Genseren til Van var gjennomvåt av blod.
Eg var lei av bilar som køyrde rett forbi meg. Neste gong ein bil dukka opp nedover Market Street, steig eg rett ut i vegen, vinka med armane over hovudet og ropte «STOPP.» Bilen bråstoppa, og først då la eg merke til at det ikkje var ein politibil, ambulanse eller brannbil. Det var ein militær-liknande jeep, som ein pansra Hummer, berre at han ikkje hadde nokon militære merke. Bilen skrensa til ein stopp rett framfor meg, og eg hoppa tilbake, mista balansen og hamna på vegen. Eg kjende dørene opne seg nær meg, og såg så eit virvar av støvla føter som bevega seg tett på. Eg såg opp og såg ein gjeng militær-liknande karar i kjeledressar, som heldt store, klumpete rifler og hadde på seg hettekledde gassmasker med farga visir. Eg rakk knapt å registrere dei før riflene vart retta mot meg. Eg hadde aldri sett ned løpet på eit våpen før, men alt du har høyrt om opplevinga er sant. Du frys der du er, tida stoppar, og hjartet dunkar i øyra dine. Eg opna munnen, lukka han igjen, og så, veldig langsamt, heldt eg hendene opp framfor meg.
Den andletslause, augelause væpna mannen over meg heldt våpenet sitt heilt i vater. Eg pusta ikkje eingong. Van skreik noko og Jolu ropte, og eg såg på dei eit sekund, og det var då nokon trekte ein grov sekk over hovudet mitt og stramma han hardt rundt luftrøyret mitt, så raskt og så valdsamt at eg knapt rakk å gispe før han var låst på meg. Eg vart skubba brutalt, men kjenslelaust, ned på magen, og noko gjekk to gonger rundt handledda mine og stramma seg så til, det kjendest som ståltråd og skar seg grusamt inn. Eg ropte ut, og mi eiga stemme vart dempa av hetta. Eg var no i totalt mørke og anstrengde øyra for å høyre kva som skjedde med venene mine. Eg høyrde dei rope gjennom det dempande lerretet på sekken, og så vart eg utan personleg omsut halt på beina etter handledda, armane mine vridde opp bak ryggen, skuldrene mine skreik.
Eg snubla litt, så dytta ei hand hovudet mitt ned, og eg var inne i Hummeren. Fleire kroppar vart brutalt skubba inn ved sida av meg. «Folkens?» ropte eg, og fekk eit hardt slag i hovudet for bryet. Eg høyrde Jolu svare, og kjende så slaget han fekk òg. Hovudet mitt ringde som ei gongong.
«Hei,» sa eg til soldatane. «Hei, høyr her! Vi går på vidaregåande. Eg ville vinke dykk ned fordi vennen min blødde. Nokon hadde stukke han.» Eg ante ikkje kor mykje av dette som kom gjennom den dempande sekken. Eg heldt fram med å prate. «Høyr – dette er ei slags misforståing. Vi må få vennen min til eit sjukehus–»
Nokon slo meg i hovudet igjen. Det kjendest som om dei brukte ein batong eller noko – det var hardare enn nokon hadde slått meg i hovudet før. Auga mine sumde og rann, og eg kunne bokstaveleg talt ikkje puste gjennom smerta. Eit augneblink seinare fekk eg igjen pusten, men eg sa ingenting. Eg hadde lært mi lekse.
Kven var desse klovnane? Dei hadde ikkje på seg merke. Kanskje dei var terroristar! Eg hadde aldri verkeleg trudd på terroristar før – altså, eg visste at det i det abstrakte fanst terroristar ein eller annan stad i verda, men dei utgjorde eigentleg ingen risiko for meg. Det fanst millionar av måtar verda kunne drepe meg på – frå å bli påkøyrd av ein full sjåfør som rasa nedover Valencia – som var uendeleg mykje meir sannsynlege og umiddelbare enn terroristar. Terroristar drap langt færre menneske enn fall på badet og ulykker med elektrisk støyt. Å bekymre seg for dei hadde alltid slått meg som like nyttig som å bekymre seg for å bli treft av lynet. Der eg sat bak i den Hummeren, med hovudet i ein sekk, hendene bunde bak ryggen, og slang fram og tilbake medan blåmerka hovna opp på hovudet mitt, kjendest terrorisme plutseleg mykje meir risikabelt.
Bilen vogga fram og tilbake og tippa oppover. Eg skjønte vi var på veg over Nob Hill, og ut frå vinkelen verka det som vi tok ein av dei brattare rutene – eg gjetta Powell Street. No fór vi like bratt nedover. Viss det mentale kartet mitt stemte, var vi på veg ned til Fisherman’s Wharf. Der kunne ein gå om bord i ein båt, kome seg unna. Det passa med terrorisme-hypotesen. Kvifor i helvete skulle terroristar kidnappe ein gjeng vidaregåandeelevar?
Vi stoppa med eit rykk, framleis i ein nedoverbakke. Motoren døydde, og så svinga dørene opp. Nokon drog meg etter armane ut på vegen, og skubba meg så, snublande, nedover ein asfaltert veg. Nokre sekund seinare snubla eg over ei ståltrapp og slo leggene mine. Hendene bak meg gav meg endå eit dytt. Eg gjekk forsiktig opp trappa, utan å kunne bruke hendene mine. Eg kom meg opp det tredje trinnet og strekte meg etter det fjerde, men det var ikkje der. Eg heldt på å falle igjen, men nye hender greip meg framanfrå og drog meg nedover eit stålgolv, tvinga meg så på kne og låste hendene mine til noko bak meg. Meir rørsle, og kjensla av kroppar som vart lenka fast ved sida av meg. Stønn og dempa lydar. Latter. Så ei lang, tidlaus æve i den dempa skumringa, pustande min eigen pust, høyrande min eigen pust i øyra.
⁂
Eg klarte faktisk å få til ein slags søvn der, knelande med sirkulasjonen avskoren til beina, hovudet i mørkret. Kroppen min hadde sprøyta eit års forsyning av adrenalin inn i blodstraumen i løpet av 30 minutt, og sjølv om det greiene kan gje deg styrke til å løfte bilar av dine kjære og hoppe over høge bygningar, er nedfarten alltid jævlig. Eg vakna til at nokon drog sekken av hovudet mitt. Dei var verken røffe eller forsiktige – berre … upersonlege. Som ein på McDonald’s som set saman burgarar.
Lyset i rommet var så skarpt at eg måtte klemme auga att, men langsamt klarte eg å opne dei på gløtt, så til sprekker, og til slutt heilt opp og sjå meg rundt. Vi var alle bak i ein lastebil, ein stor semitrailer. Eg kunne sjå hjulbrønnane med jamne mellomrom i golvet. Men lasteplanet på denne bilen hadde vorte omgjort til ein slags mobil kommandopost/fengsel. Stålpultar stod langs veggane med rekker av glatte flatskjermar som klatra over dei på ledda armar som lét dei bli omplasserte i ein glorie rundt operatørane. Kvar pult hadde ein nydeleg kontorstol framfor seg, pryda med knottar for justering av kvar einaste millimeter av sitjeflata, i tillegg til høgde, helling og svinging. Så var det fengselsdelen – fremst i lastebilen, lengst vekk frå dørene, var stålskinner bolta fast i sidene på køyretøyet, og festa til desse stålskinnene var fangane. Eg fekk auge på Van og Jolu med ein gong. Darryl kunne ha vore blant dei resterande dusinet som var lenka fast der bak, men det var umogleg å seie – mange av dei hang med hovudet og blokkerte utsynet mitt. Det stinka av sveitte og frykt.
Vanessa såg på meg og beit seg i leppa. Ho var redd. Eg var redd, eg òg. Det var Jolu òg, auga hans rulla vilt i hovudet, det kvite i auga syntest. Eg var redd. Dessutan var eg pissetrengd.
Eg såg meg rundt etter fangevoktarane våre. Eg hadde unngått å sjå på dei til no, på same måte som ein ikkje ser inn i mørket i eit skap der fantasien har framkalla ein busemann. Du vil ikkje vite om du har rett. Men eg måtte få eit betre inntrykk av desse tullingane som hadde kidnappa oss. Viss dei var terroristar, ville eg vite det. Eg visste ikkje korleis ein terrorist såg ut, sjølv om TV-seriar hadde gjort sitt beste for å overtyde meg om at dei var brune arabarar med store skjegg og strikka luer og lause bomullskjolar som hang ned til anklane. Ikkje slik med fangevoktarane våre. Dei kunne ha vore pause-cheerleaderar under Super Bowl. Dei såg amerikanske ut på ein måte eg ikkje heilt kunne definere. Sterke kjever, korte, pene hårklippar som ikkje var heilt militære. Dei var kvite og brune, menn og kvinner, og smilte fritt til kvarandre medan dei sette seg i den andre enden av lastebilen, tulla og drakk kaffi frå pappkoppar. Desse var ikkje arabarar frå Afghanistan: dei såg ut som turistar frå Nebraska.
Eg stirde på ei av dei, ei ung, kvit kvinne med brunt hår som knapt såg eldre ut enn meg, litt søt på ein skummel kontor-power-suit-måte. Viss du stirar på nokon lenge nok, vil dei til slutt sjå tilbake på deg. Ho gjorde det, og andletet hennar endra seg til ein heilt annan konfigurasjon, kjenslelaus, til og med robotaktig. Smilet forsvann på eit blunk.
«Hei,» sa eg. «Høyr her, eg forstår ikkje kva som skjer, men eg må verkeleg pisse, skjønar du?»
Ho såg tvers gjennom meg som om ho ikkje hadde høyrt noko.
«Seriøst, viss eg ikkje kjem meg på do snart, kjem eg til å ha eit stygt uhell. Det kjem til å bli ganske illeluktande her bak, skjønar du?»
Ho snudde seg til kollegaene sine, ein liten klynge på tre, og dei hadde ein lågmælt samtale eg ikkje kunne høyre over viftene frå datamaskinene. Ho snudde seg tilbake til meg. «Hald deg i ti minutt til, så får de kvar sin tur på do.»
«Eg trur ikkje eg har ti minutt til i meg,» sa eg, og lét litt meir hast enn eg eigentleg følte snike seg inn i stemma mi. «Seriøst, frøken, det er no eller aldri.»
Ho rista på hovudet og såg på meg som om eg var ein patetisk tapar. Ho og venene hennar rådførte seg litt meir, så kom ein annan fram. Han var eldre, i byrjinga av trettiåra, og ganske brei over skuldrene, som om han trente. Han såg ut som han var kinesisk eller koreansk – sjølv ikkje Van kan alltid sjå skilnaden – men med den haldninga som sa «amerikanar» på ein måte eg ikkje kunne setje fingeren på. Han trekte sportsjakka si til side for å la meg sjå utstyret som var festa der: Eg kjende att ein pistol, ein elektrosjokkpistol og ein boks med anten tåregass eller pepperspray før han lét jakka falle igjen.
«Ikkje noko tull,» sa han.
«Ingenting,» samtykte eg.
Han rørte ved noko på beltet sitt, og lenkene bak meg losna, armane mine fall plutseleg ned bak meg. Det var som om han hadde på seg Batmans utstyrsbelte – trådlause fjernkontrollar for lenker! Eg gjetta det gav meining: ein vil ikkje lene seg over fangane sine med alt det dødelege utstyret på augehøgd – dei kunne jo gripe tak i pistolen din med tennene og trekkje av med tunga eller noko.
Hendene mine var framleis bundne saman bak meg med plaststripene, og no som eg ikkje lenger var støtta av lenkene, fann eg ut at beina mine hadde vorte til steinstøtter medan eg hadde satt fast i same stilling. Kort sagt, eg fall på trynet og vingla svakt med beina medan dei sovna og prikka, og prøvde å få dei under meg slik at eg kunne vippe meg opp på føtene. Fyren rykte meg på beina, og eg klovnevandra til heilt bakerst i lastebilen, til eit lite innekapsla berbart toalett der. Eg prøvde å få auge på Darryl på vegen tilbake, men han kunne ha vore kven som helst av dei fem eller seks samansunkne personane. Eller ingen av dei.
«Inn med deg,» sa fyren.
Eg rykte i handledda. «Kan du ta av desse, er du snill?» Fingrane mine kjendest som lilla pølser etter timane i bondage i plastlenkene. Fyren rørte seg ikkje.
«Høyr her,» sa eg, og prøvde å ikkje høyrast sarkastisk eller sint ut (det var ikkje lett). «Høyr her. Anten klipper du laus handledda mine, eller så må du sikte for meg. Eit dobesøk er ikkje ei handfri oppleving.»
Nokon i lastebilen fniste. Fyren likte meg ikkje, det kunne eg sjå på måten kjevemusklane hans mol rundt. Herregud, desse folka var anspente.
Han strekte seg ned til beltet og kom opp med eit veldig fint multiverktøy. Han vippa ut ein skarp kniv og skar gjennom plastlenkene, og hendene mine var mine eigne igjen.
«Takk,» sa eg.
Han skubba meg inn på badet. Hendene mine var ubrukelege, som leirklumpar på enden av handledda. Då eg vrikka slapt på fingrane, prikka det i dei, så vart prikkinga til ei brennande kjensle som nesten fekk meg til å rope ut. Eg la ned setet, tok ned buksene og sette meg. Eg stolte ikkje på at eg kunne halde meg på beina. Då blæra mi sleppte taket, gjorde auga mine det same. Eg gret, lydlaust, og vogga fram og tilbake medan tårer og snørr rann nedover andletet mitt. Det var så vidt eg klarte å la vere å hulke – eg dekte munnen og heldt lydane inne. Eg ville ikkje gje dei den tilfredsstillinga.
Til slutt var eg ferdigpissa og ferdiggråten, og fyren banka på døra. Eg tørka andletet mitt så godt eg kunne med dotter av toalettpapir, stappa alt ned i doen og trekte ned, såg meg så rundt etter ein vask, men fann berre ei pumpeflaske med kraftig handdesinfeksjon dekt av lister med lita skrift over kva biologiske baseluskar den verka mot. Eg gnidde litt inn i hendene og steig ut av doen.
«Kva gjorde du der inne?» sa fyren.
«Brukte fasilitetane,» sa eg. Han snudde meg rundt og greip hendene mine, og eg kjende eit nytt par plastlenker gå rundt dei. Handledda mine hadde hovna opp sidan det siste paret vart tekne av, og dei nye skar seg grusamt inn i den ømme huda mi, men eg nekta å gje han tilfredsstillinga av å rope ut.
Han lenka meg tilbake på plassen min og greip neste person, som eg no såg var Jolu, andletet hans oppblåst og med eit stygt blåmerke på kinnet. «Går det bra med deg?» spurde eg han, og vennen min med utstyrsbeltet la brått handa si på panna mi og skauv hardt, slik at bakhovudet mitt slo mot metallveggen i lastebilen med ein lyd som ei klokke som slår eitt. «Ikkje noko snakking,» sa han medan eg kjempa for å fokusere blikket igjen. Eg likte ikkje desse folka. Eg bestemte meg der og då for at dei skulle få betale for alt dette.
Éin etter éin gjekk alle fangane på do og kom tilbake, og då dei var ferdige, gjekk vakta mi tilbake til venene sine og tok ein ny kopp kaffi – dei drakk frå ein stor pappbehaldar med Starbucks, såg eg – og dei hadde ein utydeleg samtale som involverte ein god del latter. Så opna døra bakerst i lastebilen seg, og frisk luft kom inn, ikkje røykfylt slik den hadde vore før, men med eit hint av ozon. I glimtet av uteliv eg fekk sjå før døra lukka seg, såg eg at det var mørkt ute, og at det regna, med ein av desse San Francisco-yrane som er dels tåke.
Mannen som kom inn hadde på seg ein militæruniform. Ein amerikansk militæruniform. Han helsa på folka i lastebilen, og dei helsa tilbake, og det var då eg forstod at eg ikkje var fange hos nokre terroristar – eg var fange av Dei amerikanske sambandsstatane.
Dei sette opp ein liten skjerm i enden av lastebilen og kom så for å hente oss éin om gongen, løyste oss frå lenkene og førte oss bakerst i bilen. Så vidt eg kunne rekne ut – medan eg talde sekund i hovudet, tusen-og-éeeein, tusen-og-toooo – varte avhøyra i omtrent sju minutt kvar. Hovudet mitt dunka av dehydrering og koffeinabstinens.
Eg var tredjemann, henta av kvinna med den strenge frisyren. På nært hald såg ho sliten ut, med posar under auga og dystre linjer i munnvikene.
«Takk,» sa eg automatisk, då ho låste meg opp med ein fjernkontroll og så drog meg på beina. Eg hata meg sjølv for den automatiske høflegheita, men den hadde vorte drilla inn i meg.
Ho trekte ikkje på ei mine. Eg gjekk føre ho til bakerste del av lastebilen og bak skjermen. Der stod ein enkelt klappstol, eg sette meg i den. To av dei – Streng Frisyre og Teknisk Utstyrsbelte – såg på meg frå dei ergonomiske superstolane sine. Dei hadde eit lite bord mellom seg med innhaldet frå lommeboka og ryggsekken min spreidd utover.
«Hallo, Marcus,» sa Streng Frisyre. «Vi har nokre spørsmål til deg.»
«Er eg arrestert?» spurde eg. Det var ikkje eit tomt spørsmål. Viss du ikkje er arrestert, er det grenser for kva politiet kan og ikkje kan gjere mot deg. For det første kan dei ikkje halde deg for evig utan å arrestere deg, gje deg ein telefonsamtale og la deg snakke med ein advokat. Og jøye meg, om eg ikkje skulle snakke med ein advokat.
«Kva er dette til?» sa ho, og heldt opp telefonen min. Skjermen viste feilmeldinga du fekk om du heldt fram med å prøve å kome deg inn på dataa utan å gje rett passord. Det var ei litt frekk melding – ei animert hand som gav ein viss universelt anerkjend gest – for eg likte å tilpasse utstyret mitt.
«Er eg arrestert?» gjentok eg. Dei kan ikkje tvinge deg til å svare på spørsmål om du ikkje er arrestert, og når du spør om du er arrestert, må dei svare deg. Det er reglane.
«Du blir halden tilbake av Sikkerheitsdepartmentet – DHS,» snerra kvinna.
«Er eg arrestert?»
«Du kjem til å bli meir samarbeidsvillig, Marcus, frå no av.» Ho sa ikkje «elles så», men det låg i lufta.
«Eg vil gjerne kontakte ein advokat,» sa eg. «Eg vil gjerne vite kva eg er sikta for. Eg vil gjerne sjå ei form for legitimasjon frå dykk begge.»
Dei to agentane utveksla eit blikk.
«Eg trur du verkeleg bør revurdere tilnærminga di til denne situasjonen,» sa Streng Frisyre. «Eg trur du bør gjere det med ein gong. Vi fann ei rekkje mistenkjelege einingar på deg. Vi fann deg og dine medsammensvorne nær staden for det verste terrorangrepet dette landet nokon gong har sett. Set dei to fakta saman, og ting ser ikkje særleg bra ut for deg, Marcus. Du kan samarbeide, eller du kan kome til å angre veldig, veldig bittert. Så, kva er dette til?»
«Trur de eg er ein terrorist? Eg er sytten år gamal!»
«Akkurat rett alder – Al-Qaida elskar å rekruttere lett påverkelege, idealistiske ungdommar. Vi har googla deg, veit du. Du har lagt ut mykje veldig stygt på det offentlege internettet.»
«Eg vil gjerne snakke med ein advokat,» sa eg.
Steng Frisyre såg på meg som om eg var eit insekt. «Du har den feilaktige oppfatninga at du har vorte plukka opp av politiet for eit lovbrot. Du må kome deg forbi det. Du blir halden tilbake som ein potensiell fiendtleg stridande av regjeringa i USA. Viss eg var deg, ville eg tenkt veldig hardt på korleis eg skulle overtyde oss om at du ikkje er ein fiendtleg stridande. Veldig hardt. For det finst mørke hol som fiendtlege stridande kan forsvinne i, veldig mørke, djupe hol, hol der du berre kan bli borte. For alltid. Høyrer du på meg, unge mann? Eg vil at du skal låse opp denne telefonen og så dekryptere filene i minnet. Eg vil at du skal gjere greie for deg: kvifor var du ute på gata? Kva veit du om angrepet på denne byen?»
«Eg kjem ikkje til å låse opp telefonen min for dykk,» sa eg, indignert. Telefonminnet mitt hadde all slags private ting på seg: bilete, e-postar, små hacks og modifikasjonar eg hadde installert. «Det er private ting.»
«Kva har du å skjule?»
«Eg har rett til personvernet mitt,» sa eg. «Og eg vil snakke med ein advokat.»
«Dette er din siste sjanse, gut. Ærlege folk har ingenting å skjule.»
«Eg vil snakke med ein advokat.» Foreldra mine ville betalt for det. Alle FAQ-ane om å bli arrestert var tydelege på dette punktet. Berre hald fram med å be om å få sjå ein advokat, uansett kva dei seier eller gjer. Det kjem ikkje noko godt ut av å snakke med politiet utan at advokaten din er til stades. Desse to sa dei ikkje var politi, men om dette ikkje var ein arrestasjon, kva var det då?
I etterpåklokskapens namn burde eg kanskje ha låst opp telefonen min for dei.