Kapittel 14#
Dette kapittelet er dedikert til den uforliknelege Mysterious Galaxy i San Diego, California. Folka på Mysterious Galaxy har invitert meg til å signere bøker kvar gong eg har vore i San Diego for ein konferanse eller for å undervise (Clarion Writers’ Workshop held til ved UC San Diego i nærliggande La Jolla, CA), og kvar gong eg dukkar opp, fyller dei huset. Dette er ein butikk med ein lojal følgjarskare av ihuga fans som veit at dei alltid vil kunne få gode tilrådingar og gode idear i butikken. Sommaren 2007 tok eg skriveklassen min frå Clarion med ned til butikken for midnattslanseringa av den siste Harry Potter-boka, og eg har aldri sett ein så livleg og utruleg morosam fest i ein butikk. Mysterious Galaxy http://mysteriousgalaxy.booksense.com/NASApp/store/Product? s=showproduct&isbn=9780765319852 7051 Clairemont Mesa Blvd., Suite #302 San Diego, CA USA 92111 +1 858 268 4747
Xnet var ikkje særleg morosamt midt på skuledagen, når alle som brukte det var på skulen. Eg hadde papirlappen bretta i baklomma på jeansen min, og eg kasta han på kjøkkenbordet då eg kom heim. Eg sette meg ned i stova og slo på TV-en. Eg såg aldri på den, men eg visste at foreldra mine gjorde det. TV-en og radioen og avisene var der dei fekk alle ideane sine om verda frå.
Nyheitene var forferdelege. Det var så mange grunnar til å vere redd. Amerikanske soldatar døydde over heile verda. Ikkje berre soldatar, heller. Medlemer av nasjonalgarden, som trudde dei melde seg for å hjelpe til med å redde folk frå orkanar, stasjonerte utanlands i årevis i ein lang og endelaus krig. Eg zappa rundt på dei døgnopne nyheitskanalane, den eine etter den andre, ein parade av tenestemenn som fortalde oss kvifor vi burde vere redde. Ein parade av bilete av bomber som gjekk av rundt om i verda.
Eg heldt fram med å zappe og fann meg sjølv stirande på eit kjent andlet. Det var fyren som hadde kome inn i lastebilen og snakka med Streng Frisyre då eg var lenka fast bak. Han hadde på seg militæruniform. Biletteksten identifiserte han som generalmajor Graeme Sutherland, regionkommandant i DHS.
«Eg held i hendene mine faktisk litteratur som vart tilboden på den såkalla konserten i Dolores Park førre helg.» Han heldt opp ein bunke med pamflettar. Det hadde vore mange pamflettutdelarar der, hugsa eg. Kvar gong ein samla ei gruppe menneske i San Francisco, fekk ein pamflettar.
«Eg vil at de skal sjå på desse eit augneblink. La meg lese titlane for dykk. UTAN SAMTYKKE FRÅ DEI STYRTE: EIN BORGARS GUIDE TIL Å STYRTE STATEN. Her er ein, SKJEDDE 11. SEPTEMBER-BOMBINGANE VERKELEG? Og ein annan, KORLEIS BRUKE DEIRA TRYGGLEIK MOT DEI. Denne litteraturen viser oss det sanne føremålet med den ulovlege samlinga laurdag kveld. Dette var ikkje berre ei utrygg samling av tusenvis av menneske utan tilstrekkelege førebuingar, eller eingong toalett. Det var ein rekrutteringssamling for fienden. Det var eit forsøk på å korrumpere born til å omfamne ideen om at Amerika ikkje skal verne seg sjølv.
«Ta dette slagordet, STOL IKKJE PÅ NOKON OVER 25. Kva betre måte å sikre at ingen gjennomtenkt, balansert, vaksen diskusjon nokon gong blir injisert i ditt pro-terroristiske bodskap enn å ekskludere vaksne, og avgrense gruppa di til lett påverkelege unge menneske?
«Då politiet kom til staden, fann dei ein rekrutteringssamling for fiendar av Amerika i full gang. Samlinga hadde allereie forstyrra natta til hundrevis av bebuarar i området, ingen av dei hadde vorte konsulterte i planlegginga av denne rave-festen.
«Dei beordra desse folka til å spreie seg – det er tydeleg på alle videoopptak – og då festdeltakarane snudde seg for å angripe dei, eggja opp av musikarane på scena, overmanna politiet dei ved hjelp av ikkje-dødelege teknikkar for folkemengdekontroll.
«Dei arresterte var ringleiarar og provokatørar som hadde leia dei tusenvis av lett påverkelege unge menneska der til å storme politilinjene. 827 av dei vart tekne i varetekt. Mange av desse personane hadde tidlegare lovbrot. Meir enn 100 av dei hadde uteståande arrestordrar. Dei er framleis i varetekt.
«Mine damer og herrar, Amerika kjempar ein krig på mange frontar, men ingen stad er ho i større fare enn her, heime. Anten vi blir angripne av terroristar eller dei som sympatiserer med dei.»
Ein reporter rekte opp handa og sa: «General Sutherland, De seier vel ikkje at desse borna var terroristsympatisørar for å ha deltatt på ein fest i ein park?»
«Sjølvsagt ikkje. Men når unge menneske kjem under påverknad av landet vårt sine fiendar, er det lett for dei å hamne over hovudet på seg sjølve. Terroristar ville elska å rekruttere ein femtekolonne til å kjempe krigen på heimefronten for dei. Viss desse var mine born, ville eg vore alvorleg bekymra.»
Ein annan reporter melde seg. «Dette er vel berre ein friluftskonsert, general? Dei var ikkje akkurat rifleøvingar.»
Generalen produserte ein bunke med bilete og byrja å halde dei opp. «Dette er bilete som betjentar tok med infraraude kamera før dei rykte inn.» Han heldt dei ved sida av andletet sitt og bladde gjennom dei, eitt om gongen. Dei viste folk som dansa veldig røft, nokre folk som vart klemde eller trakka på. Så gjekk dei over til sex-greier ved trea, ei jente med tre gutar, to gutar som klinte. «Born så unge som ti år var på dette arrangementet. Ein dødeleg cocktail av narkotika, propaganda og musikk resulterte i dusinvis av skadar. Det er eit under at det ikkje vart nokre dødsfall.»
Eg slo av TV-en. Dei fekk det til å sjå ut som om det hadde vore eit opprør. Viss foreldra mine trudde eg hadde vore der, ville dei ha spent meg fast til senga mi i ein månad og berre sleppt meg ut etterpå med eit sporingshalsband. Apropos det, dei kom til å bli forbanna når dei fann ut at eg hadde vorte suspendert.
⁂
Dei tok det ikkje bra. Pappa ville gje meg husarrest, men mamma og eg snakka han ut av det.
«Du veit at den assisterande rektoren har vore ute etter Marcus i årevis,» sa mamma. «Sist gong vi møtte han, banna du han i ein time etterpå. Eg trur ordet ‘rasshòl’ vart nemnt fleire gonger.»
Pappa rista på hovudet. «Å forstyrre ein time for å argumentere mot Sikkerheitsdepartementet–»
«Det er ein samfunnsfagtime, pappa,» sa eg. Eg brydde meg ikkje lenger, men eg følte at viss mamma skulle forsvare meg, burde eg hjelpe ho. «Vi snakka om DHS. Skal ikkje debatt vere sunt?»
«Høyr her, son,» sa han. Han hadde byrja å kalle meg «son» mykje. Det fekk meg til å føle at han hadde slutta å tenkje på meg som ein person og byrja å tenkje på meg som ein slags halvforma larve som måtte rettleiast ut av ungdomstida. Eg hata det. «Du må lære deg å leve med at vi lever i ei anna verd i dag. Du har all rett til å seie meininga di, sjølvsagt, men du må vere førebudd på konsekvensane av å gjere det. Du må innsjå at det finst folk som lir, som ikkje vil argumentere om finpussen i grunnlovsrett når liva deira står på spel. Vi er i ein livbåt no, og så snart du er i livbåten, vil ingen høyre om kor slem kapteinen er.»
Eg heldt meg så vidt frå å himle med auga.
«Eg har fått to veker med sjølvstudium, der eg skal skrive ei oppgåve for kvart av faga mine, og bruke byen som bakgrunn – ei historieoppgåve, ei samfunnsfagsoppgåve, ei engelskoppgåve, ei fysikkoppgåve. Det slår å sitje heime og sjå på fjernsyn.»
Pappa såg hardt på meg, som om han mistenkte at eg hadde noko på lur, og nikka så. Eg sa god natt til dei og gjekk opp på rommet mitt. Eg fyrte opp Xbox-en, opna eit tekstbehandlingsprogram og byrja å brainstorme idear til oppgåvene mine. Kvifor ikkje? Det var verkeleg betre enn å sitje heime.
⁂
Eg enda opp med å IM-e med Ange ei god stund den kvelden. Ho var sympatisk til alt og sa ho ville hjelpe meg med oppgåvene mine om eg ville møte ho etter skulen neste kveld. Eg visste kvar skulen hennar var – ho gjekk på same skule som Van – og det var heilt borte i East Bay, der eg ikkje hadde vore sidan bombene gjekk.
Eg var veldig spent på utsikta til å sjå ho igjen. Kvar kveld sidan festen hadde eg lagt meg og tenkt på to ting: synet av folkemengda som storma politilinjene, og kjensla av sida av brystet hennar under skjorta då vi lente oss mot søyla. Ho var fantastisk. Eg hadde aldri vore saman med ei jente som var så … aggressiv som ho før. Det hadde alltid vore eg som tok initiativet, og dei som dytta meg vekk. Eg fekk kjensla av at Ange var like kåt som eg var. Ein freistande tanke.
Eg sov godt den natta, med spennande draumar om meg og Ange og kva vi kunne gjere om vi fann oss ein avsidesliggjande stad. Neste dag la eg i veg for å jobbe med oppgåvene mine. San Francisco er ein god stad å skrive om. Historie? Jada, den er der, frå gullrushet til verft frå andre verdskrigen, dei japanske interneringsleirane, oppfinninga av PC-en. Fysikk? Exploratorium har dei kulaste utstillingane av alle museum eg nokon gong har vore på. Eg fann ei pervers tilfredsstillelse i utstillingane om jordskred under store skjelv. Engelsk? Jack London, beat-poetane, science fiction-forfattarar som Pat Murphy og Rudy Rucker. Samfunnsfag? Ytringsfridomsrørsla, Cesar Chavez, homofiles rettar, feminisme, antikrigsrørsla…
Eg har alltid elska å lære ting for læringa si skuld. Berre for å bli smartare om verda rundt meg. Det kunne eg gjere berre ved å gå rundt i byen. Eg bestemte meg for å skrive ei engelskoppgåve om beat-generasjonen først. City Lights-bokhandelen hadde eit flott bibliotek i eit rom oppe, der Alan Ginsberg og kompisane hans hadde skapt sin radikale, dop-prega poesi. Den vi hadde lese i engelsktimen var Howl, og eg ville aldri gløyme opningslinjene, dei gav meg gysingar nedover ryggen:
Eg såg dei beste hovuda i min generasjon øydelagde av galskap, svoltne hysteriske nakne, slepande seg gjennom neg gatene ved daggry på jakt etter ein sint fiks, engelhovuda hipsterar brennande for den urgamle himmelske koplinga til den stjerneklar dynamoen i maskineriet til natta…
Eg likte måten han køyrde alle dei orda saman på, «svoltne hysteriske nakne». Eg visste korleis det kjendest. Og «dei beste hovuda i min generasjon» fekk meg til å tenkje hardt, eg òg. Det fekk meg til å hugse parken og politiet og gassen som fall. Dei arresterte Ginsberg for utukt over Howl – alt på grunn av ei linje om homofil sex som knapt ville ha fått oss til å blunke i dag. Det gjorde meg glad på ein måte, å vite at vi hadde gjort litt framgang. At ting hadde vore endå meir restriktive enn dette før.
Eg forsvann inn i biblioteket, og las desse vakre, gamle utgåvene av bøkene. Eg vart oppslukt av Jack Kerouacs On the Road, ein roman eg hadde tenkt å lese lenge, og ein ekspeditør som kom opp for å sjekke til meg, nikka anerkjennande og fann meg ei billeg utgåve som han selde meg for seks dollar. Eg gjekk inn i Chinatown og åt dim sum-bollar og nudlar med ein sterk saus som eg tidlegare hadde rekna som ganske sterk, men som aldri ville verke sterk igjen, ikkje no som eg hadde smakt Ange sin spesial.
Utover ettermiddagen tok eg BART-en og bytte til ein skyttelbuss over San Mateo-brua for å kome meg til East Bay. Eg las i On the Road og naut naturen som fór forbi. On the Road er ein delvis sjølvbiografisk roman om Jack Kerouac, ein dopa, hardtdrikkande forfattar som haikar rundt i Amerika, jobbar dårlege jobbar, hyler gjennom gatene om natta, møter folk og skil lag. Hipsterar, triste landstrykarar, svindlarar, ranarar, avskum og englar.
Det er eigentleg ingen handling – Kerouac skal visstnok ha skrive den på tre veker på ein lang papirrull, stein som ei kråke – berre ein haug med fantastiske ting, det eine etter det andre. Han blir ven med sjølvdestruktive folk som Dean Moriarty, som involverer han i rare planar som aldri heilt lukkast, men likevel lukkast det, om du skjønar kva eg meiner. Det var ein rytme i orda, den var frodig, eg høyrde ei stemme lese den høgt i hovudet mitt. Det fekk meg til å ville leggje meg på lasteplanet til ein pickup og vakne opp i ein støvete liten by ein stad i dalen på veg til LA, ein av småstadene med ein bensinstasjon og ein diner, og berre gå ut på markene og møte folk og sjå ting og gjere ting.
Det var ein lang busstur, og eg må ha duppa av litt – å vere oppe seint og sende lynmeldingar med Ange gjekk hardt utover søvnrytmen min, sidan mamma framleis forventa at eg kom ned til frukost. Eg vakna og bytte buss, og om ikkje lenge var eg ved skulen til Ange.
Ho kom sprettande ut portane i skuleuniformen si – eg hadde aldri sett ho i den før, den var på ein måte søt på ein rar måte, og minte meg om Van i uniformen sin. Ho gav meg ein lang klem og eit hardt kyss på kinnet.
«Hallo, du!» sa ho.
«Heia!»
«Kva les du?»
Eg hadde venta på dette. Eg hadde merkt av passasjen med ein finger. «Høyr her: ‘Dei dansa nedover gatene som dingledodies, og eg subba etter slik eg har gjort heile livet etter folk som interesserer meg, for dei einaste folka for meg er dei galne, dei som er galne etter å leve, galne etter å snakke, galne etter å bli frelste, som attrår alt på same tid, dei som aldri geispar eller seier noko alminneleg, men brenn, brenn, brenn som fabelaktige gule romerske lys som eksploderer som edderkoppar over stjernene, og i midten ser du det blå senterlyset poppe og alle seier «Åååå!»’»
Ho tok boka og las passasjen igjen for seg sjølv. «Wow, dingledodies! Eg elskar det! Er heile boka slik?»
Eg fortalde ho om delane eg hadde lese, medan vi gjekk sakte nedover fortauet tilbake mot busstoppet. Då vi svinga rundt hjørnet, la ho armen rundt midja mi, og eg slengde min rundt skuldra hennar. Å gå nedover gata med ei jente – kjærasten min? Jada, kvifor ikkje? – og snakke om denne kule boka. Det var himmelen. Fekk meg til å gløyme problema mine for ei lita stund.
«Marcus?»
Eg snudde meg. Det var Van. I underbevisstdomen min hadde eg forventa dette. Eg visste det fordi den medvitne delen av hjernen min ikkje vart det minste overraska. Det var ikkje ein stor skule, og alle slutta på same tid. Eg hadde ikkje snakka med Van på veker, og dei vekene kjendest som månader. Vi pleidde å snakke saman kvar dag.
«Hei, Van,» sa eg. Eg undertrykte trangen til å ta armen min vekk frå skuldrene til Ange. Van verka overraska, men ikkje sint, meir oskegrå, skjelven. Ho såg nøye på oss begge.
«Angela?»
«Hei, Vanessa,» sa Ange.
«Kva gjer du her?»
«Eg kom for å hente Ange,» sa eg, og prøvde å halde tonen nøytral. Eg vart plutseleg flau over å bli sett med ei anna jente.
«Å,» sa Van. «Vel, det var hyggeleg å sjå deg.»
«Hyggjeleg å sjå deg òg, Vanessa,» sa Ange, og svinga meg rundt, og marsjerte meg tilbake mot busstoppet.
«Kjenner du ho?» sa Ange.
«Ja, sidan tidenes morgon.»
«Var ho kjærasten din?»
«Kva? Nei! Aldri i livet! Vi var berre vener.»
«De var vener?»
Eg følte det som om Van gjekk rett bak oss og lytta, sjølv om ho måtte ha jogga for å halde følgje med tempoet vårt. Eg motstod freistinga til å sjå meg over skuldra så lenge som mogleg, så gjorde eg det. Det var mange jenter frå skulen bak oss, men ingen Van.
«Ho var saman med meg og Jose-Luis og Darryl då vi vart arresterte. Vi pleidde å spele ARG saman. Vi fire var på ein måte bestevener.»
«Og kva skjedde?»
Eg senka stemma. «Ho likte ikkje Xnet,» sa eg. «Ho trudde vi kom til å hamne i trøbbel. At eg kom til å få andre i trøbbel.»
«Og det er difor de slutta å vere vener?»
«Vi berre glei frå kvarandre.»
Vi gjekk nokre steg. «De var ikkje, du veit, kjærastar?»
«Nei!» sa eg. Andletet mitt var varmt. Eg følte det som om eg høyrdest ut som eg laug, sjølv om eg fortalde sanninga.
Ange rykte oss til ein stopp og studerte andletet mitt.
«Var de det?»
«Nei! Seriøst! Berre vener. Darryl og ho – vel, ikkje heilt, men Darryl var så forelska i ho. Det var ingen sjanse–»
«Men om Darryl ikkje hadde vore forelska i ho, ville du ha vore det, kanskje?»
«Nei, Ange, nei. Ver så snill, berre tru meg og la det liggje. Vanessa var ein god ven, og vi er det ikkje lenger, og det gjer meg opprørt, men eg var aldri interessert i ho på den måten, greitt?»
Ho seig litt saman. «OK, OK. Unnskyld. Eg kjem berre ikkje overeins med ho. Vi har aldri kome overeins i alle dei åra vi har kjent kvarandre.»
Åhå, tenkte eg. Slik hadde det seg altså at Jolu kjende ho så lenge og eg aldri møtte ho; ho hadde ein slags greie med Van, og han ville ikkje ta ho med seg.
Ho gav meg ein lang klem, og vi kyssa, og ein gjeng jenter passerte oss og laga woooo-lydar, og vi retta oss opp og gjekk mot busstoppet. Framfor oss gjekk Van, som må ha gått forbi medan vi kyssa. Eg følte meg som ein komplett dust.
Sjølvsagt var ho på stoppet og på bussen, og vi sa ikkje eit ord til kvarandre, og eg prøvde å halde samtalen i gang med Ange heile vegen, men det var pinleg.
Planen var å stoppe for ein kaffi og dra heim til Ange for å henge og «studere», det vil seie, bytte på å bruke Xbox-en hennar for å sjå på Xnet. Mora til Ange kom seint heim på tysdagar, som var hennar kveld for yogaklasse og middag med jentene, og systera til Ange skulle ut med kjærasten sin, så vi ville ha staden for oss sjølve. Eg hadde hatt frekke tankar om det heilt sidan vi la planen.
Vi kom til staden hennar og gjekk rett til rommet hennar og lukka døra. Rommet hennar var eit katastrofeområde, dekt av lag med klede og notatbøker og PC-komponentar med mål om å stikke hol i sokkane dine. Skrivebordet hennar var verre enn golvet, stabla høgt med bøker og teikneseriar, så vi enda opp med å sitje på senga hennar, noko som var greitt for meg.
Den pinlege stemninga frå møtet med Van hadde forsvunne noko, og vi fekk i gang Xbox-en hennar. Den stod midt i eit reir av leidningar, nokre gjekk til ei trådlaus antenne ho hadde hacka inn i den og festa til vindauget slik at ho kunne fange opp naboane sitt WiFi. Nokre gjekk til eit par gamle laptop-skjermar ho hadde gjort om til frittståande monitorar, balansert på stativ og fulle av synleg elektronikk. Skjermane stod på begge nattborda, noko som var ein framifrå oppsett for å sjå film eller sende lynmeldingar frå senga – ho kunne snu monitorane sidelengs og liggje på sida, og dei ville vere rett veg, uansett kva side ho låg på.
Vi visste begge kva vi eigentleg var der for, der vi sat side om side, støtta mot nattbordet. Eg skalv litt og var supermedviten om varmen frå beinet og skuldra hennar mot mi, men eg måtte gå gjennom formalitetane med å logge på Xnet og sjå kva e-post eg hadde fått og så vidare.
Det var ein e-post frå ein gutunge som likte å sende inn morosame mobilkamera-videoar av DHS som var heilt galne – den siste hadde vore av dei som demonterte ei barnevogn etter at ein bombehund hadde vist interesse for den, og tok den frå kvarandre med skrutrekkjarar midt på gata i Marina medan alle desse rike folka gjekk forbi, stirde på dei og undra seg over kor rart det var.
Eg hadde lenka til videoen, og den hadde vorte lasta ned som berre det. Han hadde lagt den ut på Internet Archive sin spegel i Alexandria i Egypt, der dei ville hoste kva som helst gratis så lenge ein la det under Creative Commons-lisensen, som lét kven som helst remikse og dele det. Det amerikanske arkivet – som låg nede i Presidio, berre nokre minutt unna – hadde vorte tvinga til å ta ned alle dei videoane i nasjonaltryggleikens namn, men Alexandria-arkivet hadde skilt seg ut som sin eigen organisasjon og tok imot kva som helst som audmjuka USA.
Denne gutungen – kallenamnet hans var Kameraspie – hadde sendt meg ein endå betre video denne gongen. Den var ved inngangen til rådhuset i Civic Center, ei enorm kremkake av ei bygning dekt med statuar i små bogar og forgylte blad og pynt. DHS hadde ein sikker perimeter rundt bygningen, og Kameraspie sin video viste eit flott bilete av kontrollposten deira då ein fyr i offisersuniform nærma seg, viste ID-en sin og la stresskofferten på røntgenbandet.
Alt var i orden til ein av DHS-folka såg noko han ikkje likte på røntgenbildet. Han stilte spørsmål til generalen, som himla med auga og sa noko uhøyrleg (videoen var filma frå andre sida av gata, tydelegvis med ein heimebygd, skjult zoomlinse, så lyden var for det meste av folk som gjekk forbi og trafikkstøy).
Generalen og DHS-karane byrja å krangle, og jo lenger dei krangla, jo fleire DHS-karar samla seg rundt dei. Til slutt rista generalen sint på hovudet, vinka med fingeren mot brystet til DHS-fyren, tok opp stresskofferten sin og byrja å gå. DHS-karane ropte etter han, men han sakka ikkje farten. Kroppsspråket hans sa verkeleg: «Eg er fullstendig forbanna.»
Då skjedde det. DHS-karane sprang etter generalen. Kameraspie sakka ned videoen her, slik at vi kunne sjå, i bilde-for-bilde sakte film, generalen som snudde seg halvvegs, andletet hans som sa: «Aldri i helvete om de skal takle meg,» for så å endre seg til skrekk då tre av dei gigantiske DHS-vaktene smalt inn i han, slo han sidelengs, og greip han så rundt midja, som ei karriere-endande fotballtakling. Generalen – middelaldrande, med stålgrått hår, eit fura og verdig andlet – gjekk ned som ein sekk poteter og spratt to gonger, andletet smalt i fortauet og blod byrja å piple frå nasen.
DHS batt generalen på hender og føter, og festa han ved anklane og handledda. Generalen ropte no, verkeleg ropte, andletet hans vart lilla under blodet som strøymde frå nasen. Føter sveipte forbi i den tette zoomen. Forbipasserande fotgjengarar såg på denne fyren i uniformen sin som vart bunden fast, og ein kunne sjå frå andletet hans at dette var den verste delen, dette var den rituelle audmjukinga, fjerninga av verdigheit. Klippet slutta.
«Å, min kjære søte Buddha,» sa eg, og såg på skjermen medan den tona ut til svart, og starta videoen på nytt. Eg dulta borti Ange og viste ho klippet. Ho såg på, ordlaus, haka hengande ned på brystet.
«Post det,» sa ho. «Post det, post det, post det, post det!»
Eg posta det. Eg klarte knapt å taste medan eg skreiv det opp, skildra kva eg hadde sett, og la til eit notat for å sjå om nokon kunne identifisere den militære mannen i videoen, om nokon visste noko om dette.
Eg trykte på publiser.
Vi såg videoen. Vi såg den igjen.
E-posten min plinga.
Eg kjenner igjen den karen med ein gong – du kan finne biografien hans på Wikipedia. Han er general Claude Geist. Han kommanderte den felles FN-fredsbevarande styrken på Haiti.
Eg sjekka biografien. Det var eit bilete av generalen på ein pressekonferanse, og notat om rolla hans i den vanskelege Haiti-misjonen. Det var tydelegvis same fyr.
Eg oppdaterte innlegget.
Teoretisk sett var dette sjansen for Ange og meg til å kline, men det var ikkje det vi enda opp med å gjere. Vi kravla gjennom Xnet-bloggane, på jakt etter fleire forteljingar om DHS som ransaka folk, takla folk, invaderte dei. Dette var ei kjent oppgåve, det same eg hadde gjort med alle opptaka og forteljingane frå opprøra i parken. Eg starta ein ny kategori på bloggen min for dette, Maktmisbruk, og arkiverte dei. Ange kom stadig med nye søkeord eg kunne prøve, og innan mor hennar kom heim, hadde den nye kategorien min sytti innlegg, med general Geists nedtaking på rådhuset som overskrift.
⁂
Eg jobba med Beat-oppgåva mi heile neste dag heime, las Kerouac og surfa på Xnet. Eg hadde planlagt å møte Ange på skulen, men eg feiga heilt ut ved tanken på å sjå Van igjen, så eg sende ho ei tekstmelding med ei unnskyldning om at eg jobba med oppgåva.
Det kom inn all slags flotte forslag til Maktmisbruk; hundrevis av små og store, bilete og lyd. Memet spreidde seg.
Det spreidde seg. Neste morgon var det endå fleire. Nokre starta ein ny blogg kalla Maktmisbruk som samla hundrevis til. Haugen voks. Vi konkurrerte om å finne dei saftigaste historiene, dei galnaste bileta.
Avtalen med foreldra mine var at eg skulle ete frukost med dei kvar morgon og snakke om prosjekta eg heldt på med. Dei likte at eg las Kerouac. Det hadde vore ei favorittbok for dei begge, og det viste seg at det allereie fanst eit eksemplar i bokhylla på soverommet til foreldra mine. Far min henta den ned, og eg bladde gjennom den. Det var passasjar markerte med penn, eseløyre, notat i margen. Far min hadde verkeleg elska denne boka.
Det fekk meg til å hugse ei betre tid, då far min og eg hadde kunna snakke saman i fem minutt utan å rope til kvarandre om terrorisme, og vi hadde ein flott frukost der vi snakka om måten romanen var plotta på, alle dei galne eventyra.
Men neste morgon ved frukost var dei begge klistra til radioen.
«Maktmisbruk – det er den siste farsotten på San Franciscos berykta Xnet, og det har fanga verdas merksemd. Kalla A-o-A, består rørsla av ‘Veslebrødre’ som ser tilbake mot Sikkerheitsdepartementet sine antiterror-tiltak, og dokumenterer feila og overgrepa. Sentralt er eit populært viralt videoklipp av ein general Claude Geist, ein pensjonert trestjerners general, som blir takla av DHS-offiserar på fortauet framfor rådhuset. Geist har ikkje kome med ei utsegn om hendinga, men kommentarar frå unge menneske som er opprørte over si eiga behandling har vore raske og rasande.
«Mest merkverdig har den globale merksemda rørsla har fått. Stillbilete frå Geist-videoen har dukka opp på førstesidene til aviser i Korea, Storbritannia, Tyskland, Egypt og Japan, og kringkastarar verda over har sendt klippet på nyheitene i beste sendetid. Saka kom til ein spiss i går kveld, då British Broadcasting Corporation sitt kveldsnyheitsprogram sende ein spesialreportasje om det faktum at ingen amerikansk kringkastar eller nyheitsbyrå har dekt denne historia. Kommentatorar på BBC si nettside merka seg at BBC America sin versjon av nyheitene ikkje sende reportasjen.»
Dei hadde med eit par intervju: britiske medievaktbikkjer, ein svensk Piratparti-gut som kom med hånlege merknader om Amerikas korrupte presse, ein pensjonert amerikansk nyheitsanker som budde i Tokyo, så sende dei eit kort klipp frå Al-Jazeera, der dei samanlikna den amerikanske pressa sin historikk med historikken til dei nasjonale nyheitsmedia i Syria.
Eg følte det som om foreldra mine stirde på meg, at dei visste kva eg dreiv med. Men då eg rydda vekk tallerkenane mine, såg eg at dei såg på kvarandre.
Pappa heldt kaffikoppen sin så hardt at hendene hans skalv. Mamma såg på han.
«Dei prøver å diskreditere oss,» sa pappa til slutt. «Dei prøver å sabotere innsatsen for å halde oss trygge.»
Eg opna munnen, men mor mi fanga blikket mitt og rista på hovudet. I staden gjekk eg opp på rommet mitt og jobba med Kerouac-oppgåva mi. Då eg hadde høyrt døra smelle att to gonger, fyrte eg opp Xbox-en og kom meg på nett.
Hallo M1k3y. Dette er Colin Brown. Eg er produsent for Canadian Broadcasting Corporation sitt nyheitsprogram The National. Vi lagar ein reportasje om Xnet og har sendt ein reporter til San Francisco for å dekkje det derifrå. Ville du vore interessert i å gjere eit intervju for å diskutere gruppa di og handlingane dykkar?
Eg stirde på skjermen. Herregud. Dei ville intervjue meg om «gruppa mi»?
Øh takk nei. Eg er oppteken av personvern. Og det er ikkje «mi gruppe». Men takk for at de lagar reportasjen!
Eit minutt seinare, ein ny e-post.
Vi kan maskere deg og sikre anonymiteten din. Du veit at Sikkerheitsdepartementet gjerne stiller med sin eigen talsmann. Eg er interessert i å få di side av saka.
Eg arkiverte e-posten. Han hadde rett, men eg ville vore gal om eg gjorde dette. For alt eg visste, var han DHS.
Eg tok opp meir Kerouac. Ein ny e-post kom inn. Same førespurnad, anna nyheitsbyrå: KQED ville møte meg og ta opp eit radiointervju. Ein stasjon i Brasil. The Australian Broadcasting Corporation. Deutsche Welle. Heile dagen kom presseførespurnadene inn. Heile dagen takka eg høfleg nei.
Eg fekk ikkje lest mykje Kerouac den dagen.
⁂
«Hald ein pressekonferanse,» var det Ange sa, då vi sat på kafeen nær staden hennar den kvelden. Eg var ikkje så keen på å dra ut til skulen hennar lenger, å bli sitjande fast på ein buss med Van igjen.
«Kva? Er du gal?»
«Gjer det i Clockwork Plunder. Berre vel ein handelsplass der PvP ikkje er tillate og bestem ei tid. Du kan logge på herifrå.»
PvP er spelar-mot-spelar-kamp. Delar av Clockwork Plunder var nøytralt territorium, noko som betydde at vi teoretisk sett kunne ta med ein haug med noob-reportarar utan å bekymre oss for at spelarar drap dei midt under pressekonferansen.
«Eg veit ingenting om pressekonferansar.»
«Å, berre google det. Eg er sikker på at nokon har skrive ein artikkel om å halde ein vellukka ein. Eg meiner, viss presidenten klarer det, er eg sikker på at du kan. Han ser ut som han knapt klarer å knyte skoa sine utan hjelp.»
Vi bestilte meir kaffi.
«Du er ei veldig smart kvinne,» sa eg.
«Og eg er vakker,» sa ho.
«Det òg,» sa eg.