Kapittel 15#
Dette kapittelet er dedikert til Chapters/Indigo, den nasjonale kanadiske megakjeda. Eg jobba på Bakka, den uavhengige science fiction-bokhandelen, då Chapters opna sin første butikk i Toronto, og eg visste med ein gong at noko stort var på gang, fordi to av våre smartaste, best informerte kundar stakk innom for å fortelje meg at dei hadde vorte tilsette for å drive science fiction-avdelinga. Frå starten av heva Chapters standarden for kva ein stor, kommersiell bokhandel kunne vere, med utvida opningstider, ein hyggeleg kafé og mange sitjeplassar, installasjon av sjølvbetjeningsterminalar i butikken og eit heilt utruleg utval av titlar. Chapters/Indigo: http://www.chapters.indigo.ca/books/Little-Brother-Cory-Doctorow/9780765319852-item.html
Eg blogga om pressekonferansen allereie før eg hadde sendt ut invitasjonane til pressa. Alle desse skribentane ville gjere meg til ein leiar eller ein general eller ein øvste geriljakommandant, og eg tenkte at ein måte å løyse det på, var å ha ein haug med Xnet-folk springande rundt og svare på spørsmål, dei òg.
Så sende eg e-post til pressa. Responsen varierte frå forvirra til entusiastisk – berre Fox-reporteren var «forarga» over at eg hadde frekkheita til å be ho spele eit spel for å kome på TV-programmet hennar. Resten verka å meine at det ville bli ei ganske kul historie, sjølv om mange av dei ville trenge mykje teknisk støtte for å logge seg på spelet.
Eg valde klokka 20, etter middag. Mamma hadde masa på meg om alle kveldane eg hadde vore ute av huset, heilt til eg endeleg avslørte Ange, noko som fekk ho til å bli heilt sentimental og sjå på meg med eit blikk som sa: vesle-guten-min-blir-stor. Ho ville møte Ange, og eg brukte det som pressmiddel, og lova å ta ho med over neste kveld om eg fekk «gå på kino» med Ange i kveld.
Mora og systera til Ange var ute igjen – dei var ikkje akkurat heimekjære – noko som lét meg og Ange vere åleine på jenterommet med Xboxane våre. Eg kopla frå ein av nattbord-skjermane hennar og kopla til min Xbox slik at vi begge kunne logge på samstundes.
Begge Xbox-ane stod i ro, logga inn på Clockwork Plunder. Eg gjekk fram og tilbake.
«Det kjem til å gå bra,» sa ho. Ho kasta eit blikk på skjermen sin. «Patcheye Pete’s Market har 600 spelarar inne no!» Vi hadde valt Patcheye Pete’s fordi det var marknaden nærast landsbytorget der nye spelarar starta. Viss reporterane ikkje allereie var Clockwork Plunder-spelarar – ha! – så var det der dei ville dukke opp. I blogginnlegget mitt hadde eg bedt folk generelt om å henge langs ruta mellom Patcheye Pete’s og startporten og vise alle som såg ut som ein forvirra reporter over til Pete’s.
«Kva i helvete skal eg seie til dei?»
«Du svarar berre på spørsmåla deira – og viss du ikkje likar eit spørsmål, ignorerer du det. Nokre andre kan svare. Det går bra.»
«Dette er galskap.»
«Dette er perfekt, Marcus. Viss du verkeleg vil øydeleggje for DHS, må du audmjuke dei. Det er ikkje som om du kjem til å kunne skyte dei ned. Ditt beste våpen er evna til å få dei til å sjå ut som idiotar.»
Eg slengde meg ned på senga, og ho trekte hovudet mitt ned i fanget sitt og strauk meg over håret. Eg hadde leika meg med ulike hårklippar før bombinga, og farga det i alle slags morosame fargar, men sidan eg slapp ut av fengsel hadde eg ikkje orka. Det hadde vorte langt og dumt og lurvete, og eg hadde gått inn på badet, gripe tak i klippemaskina og barbert det ned til ein dryg centimeter over det heile, noko som kravde null innsats å halde ved like og hjelpte meg med å vere usynleg når eg var ute og jamma og klona arphid-brikker.
Eg opna auga og stirde inn i dei store, brune auga hennar bak brillene. Dei var runde og flytande og uttrykksfulle. Ho kunne få dei til å stikke ut når ho ville få meg til å le, eller gjere dei mjuke og triste, eller late og søvnige på ein måte som fekk meg til å smelte til ein pøl av kåtskap. Det var det ho gjorde akkurat no.
Eg sette meg langsamt opp og klemte ho. Ho klemte meg tilbake. Vi kyssa. Ho var ein fantastisk kyssar. Eg veit eg har sagt det før, men det er verdt å repetere. Vi kyssa mykje, men av ein eller annan grunn stoppa vi alltid før det vart for heftig. No ville eg gå lenger. Eg fann kanten på t-skjorta hennar og drog. Ho la hendene over hovudet og trekte seg nokre centimeter tilbake. Eg visste at ho ville gjere det. Eg hadde visst det sidan kvelden i parken. Kanskje det var difor vi ikkje hadde gått lenger – eg visste eg ikkje kunne stole på at ho ville trekkje seg, noko som skremde meg litt.
Men eg var ikkje redd då. Den kommande pressekonferansen, kranglane med foreldra mine, den internasjonale merksemda, kjensla av at det var ei rørsle som fór rundt i byen som ein vill flipperkule – det fekk huda mi til å prikke og blodet til å syngje. Og ho var vakker, og smart, og lur og morosam, og eg var i ferd med å forelske meg i ho.
Skjorta hennar glei av, ho svai i ryggen for å hjelpe meg med å få den over skuldrene. Ho strekte seg bak og gjorde noko, og BH-en fall av. Eg stirde med store auge, urørleg og andpusten, og så greip ho skjorta mi og trekte den over hovudet mitt, greip meg og trekte det nakne brystet mitt mot sitt.
Vi rulla rundt på senga og rørte ved kvarandre og gnei kroppane våre saman og stønna. Ho kyssa meg over heile brystet, og eg gjorde det same med ho. Eg kunne ikkje puste, eg kunne ikkje tenkje, eg kunne berre bevege meg og kysse og slikke og røre. Vi utfordra kvarandre til å gå vidare. Eg opna buksene hennar. Ho opna mine. Eg senka glidelåsen hennar, ho gjorde mi, og drog av meg jeansen. Eg drog av hennar. Eit augneblink seinare var vi begge nakne, bortsett frå sokkane mine, som eg skrella av med tærne.
Det var då eg fekk auge på nattbordklokka, som for lenge sidan hadde rulla ned på golvet og låg der, lysande opp mot oss.
«Fanken!» hylte eg. «Det startar om to minutt!» Eg kunne for pokker ikkje tru at eg var i ferd med å stoppe det eg var i ferd med å stoppe å gjere, akkurat då eg var i ferd med å stoppe å gjere det. Eg meiner, om du hadde spurt meg: «Marcus, du er i ferd med å liggje med nokon for aller første gong, vil du stoppe om eg fyrer av denne atombomba i same rom som deg?» ville svaret ha vore eit rungande og eintydig NEI. Og likevel stoppa vi for dette.
Ho greip meg og trekte andletet mitt mot sitt og kyssa meg til eg trudde eg skulle svime av, så greip vi begge kleda våre og kledde oss meir eller mindre på, greip tastatura og musene våre og sette kursen mot Patcheye Pete’s.
⁂
Ein kunne lett sjå kven som var pressa: dei var nybyrjarane som spelte karakterane sine som vinglande fyllikar, svaiande fram og tilbake og opp og ned, medan dei prøvde å få taket på det heile, og av og til trykte på feil tast og tilbydde vilt framande heile eller delar av inventaret sitt, eller gav dei utilsikta klemmar og spark.
Xnet-folka var òg lette å kjenne att: vi spelte alle Clockwork Plunder når vi hadde litt ledig tid (eller ikkje hadde lyst til å gjere leksene), og vi hadde ganske oppgraderte karakterar med kule våpen og feller på opptrekksnøklane som stakk ut av ryggen vår, som ville knuse alle som prøvde å nappe dei og la oss gå tom for energi.
Då eg dukka opp, viste ei systemmelding: M1K3Y HAR GÅTT INN I PATCHEYE PETE’S – VELKOMEN DEKKSGUT, VI TILBYR RETTFERDIG HANDEL FOR FINT BYTTE. Alle spelarane på skjermen fraus, så trengde dei seg rundt meg. Chatten eksploderte. Eg tenkte på å slå på stemme-paging og gripe eit hovudsett, men då eg såg kor mange som prøvde å snakke samstundes, innsåg eg kor forvirrande det ville bli. Tekst var mykje enklare å følgje, og slik ville eg ikkje bli feilsitert.
Eg hadde speida på staden før med Ange – det var flott å drive kampanje med ho, sidan vi begge kunne halde kvarandre opptrukne. Det var ein høg stad på ein haug med kassar med saltrasjonar der eg kunne stå og bli sett frå kvar som helst i marknaden.
God kveld og takk for at de kom. Namnet mitt er M1k3y, og eg er ikkje leiaren for noko som helst. Rundt dykk er Xnet-folk som har like mykje å seie om kvifor vi er her som eg har. Eg bruker Xnet fordi eg trur på fridom og grunnlova til dei amerikanske sambandsstatane. Eg bruker Xnet fordi DHS har gjort byen min om til ein politistat der vi alle er mistenkte terroristar. Eg bruker Xnet fordi eg meiner ein ikkje kan forsvare fridomen ved å rive i stykke Bill of Rights. Eg lærte om grunnlova på ein skule i California, og eg vart oppdregen til å elske landet mitt for fridomen det har. Viss eg har ein filosofi, er det denne:
Regjeringar er innstifta blant menneske, og får si rettferdige makt frå samtykket til dei som blir styrte, slik at når ei kva som helst regjeringsform blir øydeleggjande for desse føremåla, er det folket si rett å endre eller avskaffe ho, og å innstifte ei ny regjering, og leggje grunnlaget sitt på slike prinsipp, og organisere makta si i slik form, som for dei ser ut til å mest sannsynleg vil fremje deira tryggleik og lukke.
Det var ikkje eg som skreiv det, men eg trur på det. DHS styrer ikkje med mitt samtykke.
Takk
Eg hadde skrive dette dagen før, og sendt utkast fram og tilbake med Ange. Å lime det inn tok berre eit sekund, sjølv om det tok alle i spelet eit augneblink å lese det. Mange av Xnet-folka jubla, med store, prangande pirat-«Hurra»-rop med heva sablar og kjæledyr-papegøyar som skreik og flaug over hovuda deira. Gradvis fordøya journalistane det òg. Chatten rulla fort forbi, så fort at ein knapt kunne lese den, med mange Xnet-folk som sa ting som «Heilt rett» og «Amerika, elsk det eller forlat det» og «DHS, reis heim» og «USA ut av San Francisco», alle slagord som hadde vore store i Xnet-bloggosfæren.
M1k3y, dette er Priya Rajneesh frå BBC. Du seier du ikkje er leiaren for noka rørsle, men trur du det finst ei rørsle? Heiter ho Xnet?
Mange svar. Nokre sa det ikkje fanst noka rørsle, nokre sa det fanst ei, og mange folk hadde idear om kva ho heitte: Xnet, Veslebrør, Veslesystre, og min personlege favoritt, The United States of America. Dei var verkeleg i slaget. Eg lét dei halde på, og tenkte på kva eg kunne seie. Då eg hadde det klart, tasta eg:
Eg trur det på ein måte svarar på spørsmålet ditt, gjer det ikkje? Det kan vere ei eller fleire rørsler, og dei kan heite Xnet eller ikkje.
M1k3y, eg er Doug Christensen frå Washington Internet Daily. Kva meiner du DHS burde gjere for å hindre eit nytt angrep på San Francisco, viss det dei gjer no ikkje lukkast.
Meir prat. Mange sa at terroristane og regjeringa var det same – enten bokstaveleg, eller berre i den forstand at dei var like ille. Nokre sa at regjeringa visste korleis dei skulle fange terroristar, men føretrekte å la vere fordi «krigspresidentar» vart attvalde.
Eg veit ikkje
tasta eg til slutt.
Eg veit det verkeleg ikkje. Eg spør meg sjølv dette spørsmålet ofte, for eg vil ikkje bli sprengd i lufta, og eg vil ikkje at byen min skal bli sprengd i lufta. Men her er det eg har funne ut: om DHS sin jobb er å halde oss trygge, så sviktar dei. Alt tullet dei har gjort, ingenting av det ville stoppe brua frå å bli sprengd igjen. Spore oss rundt i byen? Ta frå oss fridomen? Gjere oss mistenksame overfor kvarandre, vende oss mot kvarandre? Kalle dissidentar forrædarar? Poenget med terrorisme er å skremme. DHS skremmer meg.
Eg har ingenting eg skulle ha sagt om kva terroristane gjer mot meg, men viss dette er eit fritt land, burde eg i det minste kunne seie kva mitt eige politi gjer mot meg. Eg burde kunne hindre dei i å terrorisere meg.
Eg veit det ikkje er eit godt svar. Unnskyld.
Kva meiner du med at DHS ikkje ville stoppa terroristar? Korleis veit du det?
Kven er du?
Eg er frå Sydney Morning Herald.
Eg er 17 år gammal. Eg er ikkje ein toppstudent eller noko. Likevel fann eg ut korleis eg skulle lage eit internett dei ikkje kan avlytte. Eg fann ut korleis eg skulle jamme personsporingsteknologien deira. Eg kan gjere uskuldige folk om til mistenkte og skuldige folk om til uskuldige i deira auge. Eg kunne fått metall om bord i eit fly eller slått ei flyforbodsliste. Eg fann ut av desse tinga ved å sjå på nettet og ved å tenkje på det. Viss eg kan gjere det, kan terroristar gjere det. Dei sa dei tok frå oss fridomen for å gjere oss trygge. Kjenner du deg trygg?
I Australia? Ja, det gjer eg.
Piratane lo alle saman.
Fleire journalistar stilte spørsmål. Nokre var sympatiske, nokre var fiendtlege. Då eg vart sliten, gav eg tastaturet mitt til Ange og lét ho vere M1k3y ei stund. Det kjendest uansett ikkje som om M1k3y og eg var same person lenger. M1k3y var den typen gut som snakka med internasjonale journalistar og inspirerte ei rørsle. Marcus vart suspendert frå skulen og krangla med faren sin og lurte på om han var god nok for den knalltøffe kjærasten sin.
Klokka 23 hadde eg fått nok. Dessutan ville foreldra mine snart vente meg heim. Eg logga ut av spelet, og det same gjorde Ange, og vi låg der eit augneblink. Eg tok handa hennar, og ho klemte hardt. Vi klemte. Ho kyssa meg på halsen og mumla noko.
«Kva?»
«Eg sa eg elskar deg,» sa ho. «Kva, vil du eg skal sende deg eit telegram?»
«Wow,» sa eg.
«Du er så overraska, ja?»
«Nei. Øh. Det er berre – eg skulle til å seie det til deg.»
«Sikkert,» sa ho, og beit meg i nasetippen.
«Det er berre det at eg aldri har sagt det før,» sa eg. «Så eg jobba meg opp mot det.»
«Du har framleis ikkje sagt det, veit du. Ikkje tru eg ikkje har lagt merke til det. Vi jenter legg merke til slikt.»
«Eg elskar deg, Ange Carvelli,» sa eg.
«Eg elskar deg òg, Marcus Yallow.»
Vi kyssa og kosa, og eg byrja å puste tungt, og det same gjorde ho. Det var då mor hennar banka på døra.
«Angela,» sa ho, «eg trur det er på tide at vennen din går heim, synest ikkje du?»
«Ja, mor,» sa ho, og mima at ho svinga ei øks. Medan eg tok på meg sokkar og sko, mumla ho: «Dei vil seie: den Angela, ho var ei så god jente, kven skulle trudd det, heile tida var ho i bakgarden og hjelpte mor si med å kvesse den øksa.»
Eg lo. «Du veit ikkje kor lett du har det. Det finst ingen sjanse for at foreldra mine ville late oss vere åleine på soverommet mitt til klokka elleve.»
«11:45,» sa ho, og sjekka klokka si.
«Fanken!» hylte eg og knytte skoa mine.
«Gå,» sa ho, «spring og ver fri! Sjå deg for begge vegar før du kryssar vegen! Skriv om du får jobb! Ikkje eingong stopp for ein klem! Viss du ikkje er ute av her innan eg har talt til ti, blir det bråk, unge mann. Éin. To. Tre.»
Eg fekk ho til å teie ved å hoppe opp på senga, lande på ho og kysse ho til ho slutta å prøve å telje. Nøgd med sigeren min, dundra eg ned trappene, med Xbox-en under armen.
Mor hennar stod ved foten av trappa. Vi hadde berre møtt kvarandre eit par gonger. Ho såg ut som ein eldre, høgare versjon av Ange – Ange sa faren hennar var den korte med kontaktlinser i staden for briller. Ho verka å ha tentativt klassifisert meg som ein grei fyr, og det sette eg pris på.
«God natt, fru Carvelli,» sa eg.
«God natt, herr Yallow,» sa ho. Det var ein av våre små ritual, heilt sidan eg hadde kalla ho fru Carvelli då vi først møttest. Eg fann meg sjølv ståande keitete ved døra.
«Ja?» sa ho.
«Øh,» sa eg. «Takk for at eg fekk kome.»
«Du er alltid velkomen i heimen vår, unge mann,» sa ho.
«Og takk for Ange,» sa eg til slutt, og hata kor teit det høyrdest ut. Men ho smilte breitt og gav meg ein kort klem.
«Berre hyggeleg,» sa ho.
Heile bussturen heim tenkte eg over pressekonferansen, tenkte på Ange naken og vridande med meg på senga hennar, tenkte på mor hennar som smilte og viste meg døra.
Mor mi venta på meg. Ho spurde meg om filmen, og eg gav ho svaret eg hadde førebudd, og lånte frå meldinga den hadde fått i Bay Guardian. Då eg sovna, kom pressekonferansen tilbake. Eg var verkeleg stolt av den. Det hadde vore så kult, alle desse stjernejournalistane i spelet, ei lydhøyr forsamling, og alle folka som trudde på dei same tinga som meg. Eg sovna med eit smil om munnen.
⁂
Eg burde ha visst betre.
XNET-LEIAR: EG KUNNE FÅTT METALL OM BORD I EIT FLY
DHS HAR IKKJE MITT SAMTYKKE TIL Å STYRE
XNET-UNGDOM: USA UT AV SAN FRANCISCO
Det var dei gode overskriftene. Alle sende meg artiklane for å blogge, men det var det siste eg ville gjere. Eg hadde kludra det til, på ein eller annan måte. Pressa hadde kome til pressekonferansen min og konkludert med at vi var terroristar eller terrorist-lurendreiarar. Det verste var reporteren på Fox News, som tydelegvis hadde dukka opp likevel, og som via ein ti-minutts kommentar til oss, der ho snakka om vårt «kriminelle forræderi». Drapsreplikken hennar, gjenteken på kvar einaste nyheitskanal eg fann, var:
«Dei seier dei ikkje har noko namn. Eg har eit for dei. La oss kalle desse bortskjemde borna Cal-Qaida. Dei gjer terroristane sitt arbeid på heimefronten. Når – ikkje om, men når – California blir angripe igjen, vil desse drittungane ha like mykje skuld som huset Saud.»
Leiarar for antikrigsrørsla fordømde oss som ytterleggåande element. Ein fyr på TV-en sa at han trudde vi hadde vorte fabrikkerte av DHS.
DHS hadde sin eigen pressekonferanse der dei kunngjorde at dei ville doble tryggleiken i San Francisco. Dei heldt opp ein arphid-klonar dei hadde funne ein stad og demonstrerte han i aksjon, ved å bruke han til å iscenesetje eit biltjuveri, og åtvara alle om å vere på vakt for unge menneske som oppførte seg mistenkjeleg, spesielt om hendene deira var ute av syne.
Dei tulla ikkje. Eg fullførte Kerouac-oppgåva mi og byrja på ei oppgåve om Summer of Love, sommaren 1967 då antikrigsrørsla og hippiane samla seg i San Francisco. Karane som grunnla Ben and Jerry’s – gamle hippiar sjølve – hadde grunnlagt eit hippie-museum i Haight, og det var andre arkiv og utstillingar å sjå rundt i byen. Men det var ikkje lett å kome seg rundt. Mot slutten av veka vart eg kroppsvisitert i gjennomsnitt fire gonger om dagen. Politiet sjekka ID-en min og spurde meg kvifor eg var ute i gata, og såg nøye på brevet frå Chavez som sa at eg var suspendert.
Eg var heldig. Ingen arresterte meg. Men resten av Xnet var ikkje så heldige. Kvar kveld kunngjorde DHS fleire arrestasjonar, «ringleiarar» og «operativar» av Xnet, folk eg ikkje kjende og aldri hadde høyrt om, paradert på TV saman med arphid-sniffarane og andre einingar som hadde vore i lommene deira. Dei kunngjorde at folka «nemnde namn», og kompromitterte «Xnet-nettverket» og at fleire arrestasjonar var venta snart. Namnet «M1k3y» vart ofte høyrt.
Pappa elska dette. Han og eg såg på nyheitene saman, han skadefro, eg krympande meg, stille freaka ut. «Du skulle sett det utstyret dei skal bruke på desse ungane,» sa pappa. «Eg har sett det i aksjon. Dei tek eit par av desse ungane og sjekkar vennelistene deira på IM og hurtigtastane på telefonane deira, ser etter namn som dukkar opp om og om igjen, ser etter mønster, og hentar inn fleire ungar. Dei kjem til å rakne dei opp som ein gamal genser.»
Eg avlyste middagen til Ange hos oss og byrja å tilbringe endå meir tid der. Veslesystera til Ange, Tina, byrja å kalle meg «husgjesten», som i «et husgjesten middag med meg i kveld?» Eg likte Tina. Alt ho brydde seg om var å gå ut og feste og møte gutar, men ho var morosam og heilt dedikert til Ange. Ein kveld då vi tok oppvasken, tørka ho hendene og sa, i ein konverserande tone: «Veit du, du verkar som ein hyggeleg fyr, Marcus. Syster mi er heilt gal etter deg, og eg likar deg òg. Men eg må fortelje deg noko: om du knuser hjartet hennar, skal eg spore deg opp og dra pungen din over hovudet på deg. Det blir ikkje eit vakkert syn.»
Eg forsikra ho om at eg heller ville dra min eigen pung over hovudet mitt enn å knuse hjartet til Ange, og ho nikka. «Så lenge vi er klare på det.»
«Systera di er gal,» sa eg då vi låg på senga til Ange igjen og såg på Xnet-bloggar. Det var så å seie alt vi gjorde: tulla rundt og las Xnet.
«Brukte ho pung-linja på deg? Eg hatar når ho gjer det. Ho elskar berre ordet ‘pung’, veit du. Det er ikkje personleg.»
Eg kyssa ho. Vi las litt meir.
«Høyr på dette,» sa ho. «Politiet anslår fire til seks hundre arrestasjonar denne helga i det dei seier vil vere den største koordinerte razziaen mot Xnet-dissidentar til dags dato.»
Eg følte det som om eg skulle kaste opp.
«Vi må stoppe dette,» sa eg. «Veit du at det er folk som jammar meir for å vise at dei ikkje lar seg skremme? Er ikkje det berre galskap?»
«Eg synest det er modig,» sa ho. «Vi kan underkaste oss fordi dei er skumle.»
«Kva? Nei, Ange, nei. Vi kan ikkje la hundrevis av folk gå i fengsel. Du har ikkje vore der. Eg har. Det er verre enn du trur. Det er verre enn du kan førestille deg.»
«Eg har ein ganske frodig fantasi,» sa ho.
«Stopp, ok? Ver alvorleg eit sekund. Eg vil ikkje gjere dette. Eg vil ikkje sende dei folka i fengsel. Viss eg gjer det, er eg den fyren Van trur eg er.»
«Marcus, eg er alvorleg. Trur du at desse folka ikkje veit at dei kan hamne i fengsel? Dei trur på saka. Du trur på ho, du òg. Gje dei kreditt for å vite kva dei går inn i. Det er ikkje opp til deg å avgjere kva risiko dei kan eller ikkje kan ta.»
«Det er mitt ansvar, for viss eg ber dei om å stoppe, vil dei stoppe.»
«Eg trudde du ikkje var leiaren?»
«Eg er ikkje det, sjølvsagt er eg ikkje det. Men eg kan ikkje hjelpe for at dei ser til meg for rettleiing. Og så lenge dei gjer det, har eg eit ansvar for å hjelpe dei med å halde seg trygge. Du ser det, ikkje sant?»
«Alt eg ser, er at du er i ferd med å stikke av ved første teikn til trøbbel. Eg trur du er redd dei kjem til å finne ut kven du er. Eg trur du er redd for deg sjølv.»
«Det er ikkje rettferdig,» sa eg, og sette meg opp, og trekte meg vekk frå ho.
«Verkeleg? Kven er fyren som nesten fekk hjarteinfarkt då han trudde den hemmelege identiteten hans var avslørt?»
«Det var annleis,» sa eg. «Dette handlar ikkje om meg. Du veit det ikkje gjer det. Kvifor er du slik?»
«Kvifor er du slik?» sa ho. «Kvifor er du ikkje villig til å vere den fyren som var modig nok til å starte alt dette?»
«Dette er ikkje modig, det er sjølvmord.»
«Billig tenåringsmelodrama, M1k3y.»
«Ikkje kall meg det!»
«Kva, ‘M1k3y’? Kvifor ikkje, M1k3y?»
Eg tok på meg skoa. Eg tok veska mi. Eg gjekk heim.
⁂
Kvifor eg ikkje jammar
Eg vil ikkje fortelje nokon andre kva dei skal gjere, for eg er ingen sin leiar, uansett kva Fox News meiner. Men eg skal fortelje dykk kva eg planlegg å gjere. Viss de meiner det er det rette å gjere, gjer de det kanskje òg.
Eg jammar ikkje. Ikkje denne veka. Kanskje ikkje neste. Det er ikkje fordi eg er redd. Det er fordi eg er smart nok til å vite at eg er betre fri enn i fengsel. Dei fann ut korleis dei skulle stoppe taktikken vår, så vi må kome opp med ein ny taktikk. Eg bryr meg ikkje om kva taktikken er, men eg vil at den skal fungere. Det er dumt å bli arrestert. Det er berre jamming om du slepp unna med det.
Det er ein annan grunn til å ikkje jamme. Viss du blir teken, kan dei bruke deg til å fange venene dine, og deira vener, og deira vener. Dei kan arrestere venene dine sjølv om dei ikkje er på Xnet, fordi DHS er som ein gal okse, og dei bekymrar seg ikkje akkurat for om dei har rett fyr.
Eg seier ikkje kva de skal gjere.
Men DHS er dumme, og vi er smarte. Jamming beviser at dei ikkje kan kjempe mot terrorisme, fordi det beviser at dei ikkje eingong kan stoppe ein gjeng med ungar. Viss du blir teken, får det dei til å sjå ut som om dei er smartare enn oss.
DEI ER IKKJE SMARTARE ENN OSS! Vi er smartare enn dei. La oss vere smarte. La oss finne ut korleis vi kan jamme dei, uansett kor mange bøllar dei set på gatene i byen vår.
Eg posta det. Eg la meg.
Eg sakna Ange.
Ange og eg snakka ikkje saman dei neste fire dagane, inkludert helga, og så var det på tide å dra tilbake til skulen. Eg hadde ringt ho sikkert ein million gonger, skrive tusen usende e-postar og lynmeldingar.
No var eg tilbake i samfunnsfagtimen, og fru Andersen helsa meg med pratsam, sarkastisk høflegheit, og spurde meg søtt korleis «ferien» min hadde vore. Eg sette meg ned og mumla ingenting. Eg kunne høyre Charles knise.
Ho underviste oss i Manifest Destiny, ideen om at amerikanarane var skjebnebestemte til å ta over heile verda (eller i det minste slik ho fekk det til å verke), og såg ut til å prøve å provosere meg til å seie noko slik at ho kunne kaste meg ut.
Eg kjende auga til klassen på meg, og det minte meg om M1k3y og folka som såg opp til han. Eg var lei av å bli sett opp til. Eg sakna Ange.
Eg kom meg gjennom resten av dagen utan at noko sette spor etter seg. Eg trur ikkje eg sa åtte ord.
Endeleg var det over, og eg gjekk mot dørene, på veg mot portane og den dumme Mission-bydelen og det meiningslause huset mitt.
Eg var knapt ute av porten då nokon krasja i meg. Han var ein ung heimlause fyr, kanskje på min alder, kanskje litt eldre. Han hadde på seg ein lang, feittete frakk, eit par posete jeans, og rotnande joggesko som såg ut som dei hadde vore gjennom ein flishoggar. Det lange håret hans hang over andletet, og han hadde eit pistrete dunskjegg som strekte seg nedover halsen og inn i kragen på ein fargelaus strikkegenser.
Eg tok alt dette inn medan vi låg ved sida av kvarandre på fortauet, folk passerte oss og gav oss rare blikk. Det verka som om han hadde krasja i meg medan han skunda seg nedover Valencia, bøygd over av ein sprokken ryggsekk som låg ved sida av han på asfalten, dekt av tette geometriske krot påteikna med tusj.
Han kom seg på kne og vogga fram og tilbake, som om han var full eller hadde slått hovudet.
«Unnskyld, kompis,» sa han. «Såg deg ikkje. Skada du deg?»
Eg sette meg opp, eg òg. Ingenting kjendest skadd.
«Øh. Nei, det går bra.»
Han reiste seg og smilte. Tennene hans var sjokkerande kvite og rette, som ein reklame for ein kjeveortoped. Han strekte ut handa mot meg, og grepet hans var sterkt og fast.
«Eg er verkeleg lei meg.» Stemma hans var òg klår og intelligent. Eg hadde forventa at han skulle høyrast ut som fyllikane som snakka med seg sjølve medan dei vandra rundt i Mission seint på kvelden, men han høyrdest ut som ein kunnskapsrik bokhandeltilsett.
«Det er ikkje noko problem,» sa eg.
Han strekte ut handa igjen.
«Zeb,» sa han.
«Marcus,» sa eg.
«Ei glede, Marcus,» sa han. «Håpar vi støyter på kvarandre igjen ein gong!»
Leande tok han opp ryggsekken sin, snudde på hælen og skunda seg vekk.
⁂
Eg gjekk resten av vegen heim i ei forvirra tåke. Mamma sat ved kjøkkenbordet, og vi hadde ein liten prat om ingenting spesielt, slik vi pleidde å gjere, før alt endra seg.
Eg tok trappene opp til rommet mitt og slengde meg ned i stolen. For ein gongs skuld ville eg ikkje logge på Xnet. Eg hadde sjekka inn den morgonen før skulen og oppdaga at meldinga mi hadde skapt ein gigantisk kontrovers blant folk som var samde med meg og folk som var rettmessig forbanna over at eg bad dei om å trekkje seg frå den elska sporten sin.
Eg hadde tre tusen prosjekt eg var midt i då alt starta. Eg bygde eit pinhole-kamera av lego, eg hadde leika med flyfotografering med drake ved hjelp av eit gamalt digitalkamera med ein utløysar hacka av Silly Putty som vart strekt ut ved oppskyting og langsamt trekte seg tilbake til si opphavlege form, og utløyste lukkeren med jamne mellomrom. Eg hadde ein vakuumrøyrforsterkar eg hadde bygd inn i ein eldgammal, rusta, bulka olivenoljeboks som såg ut som eit arkeologisk funn – når den var ferdig, hadde eg planlagt å byggje inn ein dokkingstasjon for telefonen min og eit sett med 5.1 surround-høgtalarar av tunfiskboksar.
Eg såg over arbeidsbenken min og tok til slutt opp pinhole-kameraet. Å metodisk klikke saman legoklossar var akkurat passe tempo for meg.
Eg tok av meg klokka og den tjukke sølvringen med to fingrar som viste ein apekatt og ein ninja som gjorde seg klare til kamp, og slapp dei ned i den vesle boksen eg brukte for alt tullet eg lasta i lommene og rundt halsen før eg gjekk ut for dagen: telefon, lommebok, nøklar, wifinder, vekslepengar, batteri, uttrekkberre kablar … Eg tømde alt ut i boksen, og fann meg sjølv haldande på noko eg ikkje hugsa å ha putta der i utgangspunktet.
Det var eit stykke papir, grått og mjukt som flanell, loddent i kantane der det hadde vorte rive laus frå eit større stykke papir. Det var dekt av den minste, mest omhyggelege handskrifta eg nokon gong hadde sett. Eg bretta det ut og heldt det opp. Skrifta dekte begge sider, og gjekk frå øvste venstre hjørne på den eine sida til ein knudrete signatur nedst i høgre hjørne på den andre sida.
Signaturen lydde, enkelt og greitt: ZEB.
Eg tok det opp og byrja å lese.
Kjære Marcus
Du kjenner ikkje meg, men eg kjenner deg. Dei siste tre månadene, sidan Bay Bridge vart sprengd, har eg vore fengsla på Treasure Island. Eg var i luftegarden den dagen du snakka med den asiatiske jenta og vart takla. Du var modig. Bra for deg.
Eg fekk sprengt blindtarm dagen etter og enda opp på sjukestova. I senga ved sida av låg ein fyr som heitte Darryl. Vi var begge i rekonvalesens lenge, og innan vi vart friske, var vi rekna som ei flause dei ikkje kunne sleppe fri.
Så dei bestemte seg for at vi verkeleg måtte vere skuldige. Dei avhøyrde oss kvar dag. Du har vore gjennom avhøyra deira, det veit eg. Førestill deg det i månadsvis. Darryl og eg enda opp som cellekameratar. Vi visste vi vart avlytta, så vi snakka berre om uvesentlegheiter. Men om natta, når vi låg i køyene våre, banka vi forsiktig ut meldingar til kvarandre i morsekode (eg visste at amatørradio-dagane mine ville kome til nytte ein gong).
Først var spørsmåla deira til oss berre det same tullet som alltid, kven gjorde det, korleis gjorde dei det. Men etter ei lita stund bytte dei til å spørje oss om Xnet. Sjølvsagt hadde vi aldri høyrt om det. Det stoppa dei ikkje frå å spørje.
Darryl fortalde meg at dei kom med arphid-klonarar, Xbox-ar, all slags teknologi til han og kravde at han skulle fortelje dei kven som brukte dei, kvar dei lærde å modifisere dei. Darryl fortalde meg om spela dykkar og tinga de lærde.
Spesielt: DHS spurde oss om venene våre. Kven vi kjende? Korleis var dei? Hadde dei politiske meiningar? Hadde dei vore i trøbbel på skulen? Med lova?
Vi kallar fengselet Gitmo-ved-bukta. Det er ei veke sidan eg kom meg ut, og eg trur ikkje nokon veit at sønene og døtrene deira er fengsla midt i bukta. Om natta kunne vi høyre folk le og feste på fastlandet.
Eg kom meg ut førre veke. Eg vil ikkje fortelje deg korleis, i tilfelle dette hamnar i feil hender. Kanskje andre vil ta mi rute.
Darryl fortalde meg korleis eg skulle finne deg og fekk meg til å love å fortelje deg kva eg visste då eg kom tilbake. No som eg har gjort det, stikk eg herifrå som i fjor. På ein eller annan måte forlèt eg dette landet. Faen ta Amerika.
Ver sterk. Dei er redde for deg. Spark dei for meg. Ikkje bli teken.
Zeb
Det var tårer i auga mine då eg avslutta lappen. Eg hadde ein eingongslighter ein stad på skrivebordet som eg av og til brukte til å smelte isolasjonen av leidningar, og eg grov den fram og heldt den mot lappen. Eg visste eg skulda Zeb å øydeleggje den og sørgje for at ingen andre nokon gong såg den, i tilfelle den kunne føre dei tilbake til han, kvar enn han var på veg.
Eg heldt flammen og lappen, men eg klarte det ikkje.
Darryl.
Med alt tullet med Xnet og Ange og DHS, hadde eg nesten gløymt at han eksisterte. Han hadde vorte eit spøkelse, som ein gamal ven som hadde flytta vekk eller reist på utveksling. Heile den tida hadde dei avhøyrt han, kravd at han skulle sladre på meg, forklare Xnet, jammarane. Han hadde vore på Treasure Island, den forlatne militærbasen som låg halvvegs langs det øydelagde spennet av Bay Bridge. Han hadde vore så nær at eg kunne ha sumt til han.
Eg la lighteren ned og las lappen om igjen. Då eg var ferdig, gret eg, hulka. Alt kom tilbake til meg, dama med den strenge frisyren og spørsmåla ho hadde stilt og stanken av piss og stivheita i buksene mine då urinen tørka dei til grovt lerret.
«Marcus?»
Døra mi stod på gløtt, og mor mi stod i den og såg på meg med eit bekymra blikk. Kor lenge hadde ho stått der?
Eg tørka tårene vekk frå andletet med armen og snufsa i meg snørret. «Mamma,» sa eg. «Hei.»
Ho kom inn på rommet mitt og klemte meg. «Kva er det? Treng du å snakke?»
Lappen låg på bordet.
«Er den frå kjærasten din? Er alt i orden?»
Ho hadde gjeve meg ein utveg. Eg kunne berre skulde alt på problem med Ange, og ho ville forlate rommet mitt og la meg vere i fred. Eg opna munnen for å gjere nettopp det, og så kom dette ut:
«Eg var i fengsel. Etter at brua vart sprengd. Eg var i fengsel heile den tida.»
Hulka som kom då, høyrdest ikkje ut som mi stemme. Dei høyrdest ut som ein dyrelyd, kanskje eit esel eller ein slags stor kattelyd om natta. Eg hulka så halsen min brann, så brystet mitt heva seg.
Mamma tok meg i armane sine, slik ho pleidde då eg var ein liten gut, og ho strauk meg over håret, og ho mumla i øyret mitt, og vogga meg, og gradvis, langsamt, forsvann hulka.
Eg trekte pusten djupt, og mamma henta eit glas vatn til meg. Eg sat på kanten av senga mi, og ho sat i skrivebordsstolen min, og eg fortalde ho alt.
Alt.
Vel, det meste av det.