Kapittel 12#
Dette kapittelet er dedikert til Forbidden Planet, den britiske kjeda av bok-, teikneserie-, leike- og videobutikkar for science fiction og fantasy. Forbidden Planet har butikkar over heile Storbritannia, og har òg filialar på Manhattan og i Dublin, Irland. Det er farleg å setje fot i ein Forbidden Planet – sjeldan slepp eg unna med lommeboka i behald. Forbidden Planet er verkeleg leiande i å bringe det gigantiske publikummet for TV- og film-science fiction i kontakt med science fiction-bøker – noko som er absolutt kritisk for framtida til feltet. Forbidden Planet, Storbritannia, Dublin og New York City: http://www.forbiddenplanet.co.uk
Ms. Galves smilte breitt.
«Er det nokon som veit kvar det kjem frå?»
Ein haug med folk sa i kor: «Frå Sjølvstendefråsegna.»
Eg nikka.
«Kvifor las du det for oss, Marcus?»
«Fordi det verkar for meg som om dei som grunnla dette landet sa at regjeringar berre skulle vare så lenge vi trur dei jobbar for oss, og viss vi sluttar å tru på dei, burde vi styrte dei. Det er det som står, ikkje sant?»
Charles rista på hovudet. «Det var for hundrevis av år sidan!» sa han. «Ting er annleis no!»
«Kva er annleis?»
«Vel, for det første har vi ikkje ein konge lenger. Dei snakka om ei regjering som eksisterte fordi ein eller annan gamal dust sin tipp-tipp-tipp-oldefar trudde at Gud sette han til å styre og drap alle som var usamde med han. Vi har ei demokratisk vald regjering–»
«Eg stemte ikkje på dei,» sa eg.
«Så det gjev deg retten til å sprenge ei bygning?»
«Kva? Kven har sagt noko om å sprenge ei bygning? Yippiane og hippiane og alle dei folka trudde at regjeringa ikkje lenger høyrde på dei – sjå på måten folk som prøvde å registrere veljarar i Sørstatane vart behandla! Dei vart slått ned, arresterte–»
«Nokre av dei vart drepne,» sa Ms. Galvez. Ho heldt opp hendene og venta til Charles og eg sette oss ned. «Vi har nesten ikkje meir tid i dag, men eg vil rose dykk alle for ein av dei mest interessante timane eg nokon gong har undervist. Dette har vore ein framifrå diskusjon, og eg har lært mykje av dykk alle. Eg håpar de har lært av kvarandre òg. Takk alle saman for bidraga dykkar.
«Eg har ei ekstraoppgåve for dei av dykk som vil ha ei lita utfordring. Eg vil gjerne at de skriv ei oppgåve der de samanliknar den politiske responsen på antikrigs- og borgarrettsrørslene i Bay Area med dagens borgarrettsresponsar på krigen mot terror. Minimum tre sider, men bruk så lang tid de vil. Eg er spent på å sjå kva de kjem opp med.»
Klokka ringde eit augneblink seinare, og alle gjekk ut av klasserommet. Eg hang att og venta på at Ms. Galvez skulle leggje merke til meg.
«Ja, Marcus?»
«Det var utruleg,» sa eg. «Det greiene om sekstitalet.»
«Syttitalet òg. Denne staden har alltid vore ein spennande stad å bu i politisk lada tider. Eg likte verkeleg referansen din til Sjølvstendefråsegna – det var veldig lurt.»
«Takk,» sa eg. «Det berre kom til meg. Eg har eigentleg ikkje forstått kva det tydde før i dag.»
«Vel, det er dei orda kvar einaste lærar elskar å høyre, Marcus,» sa ho, og handhelste på meg. «Eg gler meg til å lese oppgåva di.»
⁂
Eg kjøpte Emma Goldman-plakaten på veg heim og festa han opp over skrivebordet mitt, over ein gamal blacklight-plakat. Eg kjøpte òg ei STOL ALDRI PÅ-t-skjorte som hadde eit photoshop-bilete av Grover og Elmo som sparka dei vaksne Gordon og Susan or Sesame Street. Det fekk meg til å le. Eg fann seinare ut at det allereie hadde vore omtrent seks photoshop-konkurransar for slagordet på nettet på stader som Fark og Worth1000 og B3ta, og det var hundrevis av ferdiglaga bilete som flaut rundt for å gå på kva som helst varer nokon produserte.
Mamma heva eit augebryn til skjorta, og pappa rista på hovudet og heldt eit føredrag for meg om å ikkje leite etter bråk. Eg følte meg litt rettferdiggjort av reaksjonen hans.
Ange fann meg på nettet igjen, og vi IM-flørta til seint på natt igjen. Den kvite varebilen med antennene kom tilbake, og eg slo av Xbox-en min til den hadde passert. Vi hadde alle vorte vane med å gjere det.
Ange var veldig spent på denne festen. Det såg ut til at den kom til å bli gigantisk. Det var så mange band som hadde meldt seg på at dei snakka om å setje opp ei B-scene for dei sekundære artistane.
Korleis fekk dei løyve til å dundre lyd heile natta i den parken? Det er hus rundt heile der
Løy-ve? Kva er «løy-ve»? Fortel meg meir om ditt men-nes-ke-lege løy-ve.
Wow, det er ulovleg?
Øh, hallo? Er du bekymra for å bryte lova?
Godt poeng
LOL
Eg var nervøs likevel. Eg meiner, eg skulle ta med denne heilt fantastiske jenta på ein date den helga – vel, ho tok teknisk sett med meg – til ein ulovleg rave som skulle haldast midt i eit travelt nabolag. Det kom i det minste til å bli interessant.
Interessant.
\⁂
I løpet av laurdagsettermiddagen byrja folk å sige inn i Dolores Park, blant frisbee-spelarane og hundeluftarane. Nokre av dei spelte frisbee eller lufta hundar. Det var ikkje heilt klårt korleis konserten skulle fungere, men det var mange politifolk og sivilpoliti som hang rundt. Du kunne kjenne att sivilpolitiet fordi dei, som Kvise og Snørrbuse, hadde Castro-hårklipp og Nebraska-fysikk: lubne karar med kort hår og uflidde bartar. Dei dreiv rundt, såg keitete og ukomfortable ut i dei gigantiske shortsane og laustsitjande skjortene sine som utan tvil hang ned for å dekkje lysekrona av utstyr som hang rundt livet deira.
Dolores Park er pen og solrik, med palmetre, tennisbanar og mange bakkar og vanlege tre å springe rundt på, eller henge ut på. Heimlause søv der om natta, men det er sant overalt i San Francisco.
Eg møtte Ange nede i gata, på den anarkistiske bokhandelen. Det hadde vore mitt forslag. I ettertid var det eit heilt gjennomsiktig trekk for å verke kul og tøff for denne jenta, men på den tida ville eg ha svore på at eg valde det fordi det var ein praktisk stad å møtast. Ho las ei bok som heitte Up Against the Wall, Motherfucker då eg kom dit.
«Fint,» sa eg. «Kyssar du mor di med den munnen?»
«Mordi klagar ikkje,» sa ho. «Faktisk er det ei historie om ei gruppe folk som yippiane, men frå New York. Dei brukte alle det ordet som etternamn, som ‘Ben M-F.’ Ideen var å ha ei gruppe der ute som laga nyheiter, men med eit heilt utrykkjeleg namn. Berre for å tulle med nyheitsmedia. Ganske morosamt, eigentleg.»
Ho la boka tilbake på hylla, og no lurte eg på om eg burde klemme ho. Folk i California klemmer for å seie hei og ha det heile tida. Bortsett frå når dei ikkje gjer det. Og nokre gonger kyssar dei på kinnet. Alt er veldig forvirrande.
Ho avgjorde det for meg ved å gripe meg i ein klem og dra hovudet mitt ned til sitt, kysse meg hardt på kinnet, og så blåse ein promp på halsen min. Eg lo og dytta ho vekk.
«Vil du ha ein burrito?» spurde eg.
«Er det eit spørsmål eller ei sjølvsagt utsegn?»
«Ingen av delane. Det er ein ordre.»
Eg kjøpte nokre morosame klistremerke der det stod DENNE TELEFONEN ER AVLYTTA, som var i rett storleik til å setje på mottakarane på telefonkioskane som framleis fanst i gatene i Mission, sidan det var den typen nabolag der ein fann folk som ikkje nødvendigvis hadde råd til eigen mobiltelefon. Vi gjekk ut i nattelufta. Eg fortalde Ange om stemninga i parken då eg drog.
«Eg veddar på at dei har hundre av dei lastebilane parkert rundt kvartalet,» sa ho. «Desto betre for å arrestere deg med.»
«Øh.» Eg såg meg rundt. «Eg håpte på ein måte at du ville seie noko slikt som: ‘Å, det er ingen sjanse for at dei gjer noko med det.’»
«Eg trur ikkje det er heilt ideen. Ideen er å setje mange sivile i ein posisjon der politiet må avgjere: skal vi behandle desse vanlege folka som terroristar? Det er litt som jamming, men med musikk i staden for dingsar. Du jammar, ikkje sant?»
Nokre gonger gløymer eg at ikkje alle venene mine veit at Marcus og M1k3y er same person. «Ja, litt,» sa eg.
«Dette er som å jamme med ein haug med fantastiske band.»
«Eg forstår.»
Mission-burritoar er ein institusjon. Dei er billege, gigantiske og nydelege. Førestill deg eit rør på storleik med ei bazooka-granat, fylt med krydra grilla kjøt, guacamole, salsa, tomatar, refried beans, ris, lauk og koriander. Det har same forhold til Taco Bell som ein Lamborghini har til ein Hot Wheels-bil. Det er omtrent to hundre Mission-burrito-sjapper. Dei er alle heroisk stygge, med ukomfortable sete, minimal dekor – falma plakatar frå meksikanske turistkontor og elektriske hologram med innramma Jesus og Maria – og høg mariachi-musikk. Det som skil dei frå kvarandre er hovudsakleg kva slags eksotisk kjøt dei fyller varene sine med. Dei verkeleg autentiske stadene har hjerne og tunge, noko eg aldri bestiller, men det er fint å vite at det er der.
Staden vi gjekk til hadde både hjerne og tunge, noko vi ikkje bestilte.
Eg fekk carne asada og ho fekk strimla kylling, og vi fekk kvar vår store kopp med horchata. Så snart vi sette oss ned, rulla ho ut burritoen sin og tok ei lita flaske ut av veska si. Det var ein liten, rustfri stål-aerosolbehaldar som såg ut for all verda som ein pepperspray-sjølvforsvarsenhet. Ho sikta den mot dei eksponerte innvolane til burritoen sin og spraya dei med ein fin, raud, oljete dusj. Eg fekk eit gufs av det, og halsen min snørte seg saman og auga mine rann.
«Kva i helvete gjer du med den stakkars, forsvarslause burritoen?»
Ho gav meg eit lurt smil. «Eg er avhengig av sterk mat,» sa ho. «Dette er capsaicin-olje i ein sprayboks.»
«Capsaicin –»
«Ja, det stoffet i pepperspray. Dette er som pepperspray, men litt meir fortynna. Og mykje meir smakfullt. Tenk på det som augedroper som smakar ekstra sterk saus.»
Auga mine brann berre av tanken.
«Du tullar,» sa eg. «Du kjem så ikkje til å ete det der.»
Augebryna hennar skaut i vêret. «Det høyrest ut som ei utfordring, guten. Berre sjå på meg.»
Ho rulla saman burritoen like forsiktig som ein stein person rullar ein joint, bretta inn endane, og pakka han så inn i aluminiumsfolie igjen. Ho skrella av den eine enden og førte han opp til munnen, og heldt han der like framfor leppene. Heilt fram til ho beit i han, kunne eg ikkje tru at ho kom til å gjere det. Eg meiner, ho hadde nettopp spraya eit anti-personell-våpen på middagen sin.
Ho beit. Tygde. Svalde. Gav alle inntrykk av å ha ein nydeleg middag.
«Vil du ha ein bit?» sa ho, uskuldig.
«Ja,» sa eg. Eg likar sterk mat. Eg bestiller alltid curryane med fire chiliar ved sida av på menyen på dei pakistanske stadene. Eg skrella tilbake meir folie og tok ein stor bit.
Stor tabbe.
Du veit den kjensla du får når du tek ein stor bit av peparrot eller wasabi eller kva som helst, og det kjennest som om biholene dine lukkar seg samstundes som luftrøyret, og fyller hovudet ditt med fanga, atomvarm luft som prøver å slå seg ut gjennom dei rennande auga og nasebora dine? Den kjensla som om damp er i ferd med å strøyme ut av øyra dine som ein teikneseriefigur?
Dette var mykje verre.
Dette var som å leggje handa på ein varm omn, berre at det ikkje er handa di, det er heile innsida av hovudet ditt, og spiserøyret heilt ned til magen. Heile kroppen min braut ut i sveitte, og eg hosta og hosta.
Ordløst gav ho meg horchataen min, og eg klarte å få sugerøyret inn i munnen og suge hardt på det, og svelgde halvparten i eitt drag.
«Så det finst ein skala, Scoville-skalaen, som vi chili-elskarar bruker for å snakke om kor sterk ein pepar er. Rein capsaicin er omtrent 15 millionar Scoville. Tabasco er omtrent 50 000. Pepperspray er solide tre millionar. Dette stoffet er usle 200 000, omtrent like sterkt som ein mild Scotch Bonnet-pepar. Eg jobba meg opp til det på omtrent eit år. Nokre av dei verkeleg hardbarka kan kome seg opp til ein million eller så, tjue gonger sterkare enn Tabasco. Det er jævla sterkt. Ved slike Scoville-temperaturar blir hjernen din heilt oversvømt av endorfinar. Det er ein betre kroppsrus enn hasj. Og det er bra for deg.»
Eg fekk tilbake biholene mine no, og kunne puste utan å gispe.
«Sjølvsagt får du ein vill ‘ring of fire’ når du går på do,» sa ho, og blunka til meg.
Au.
«Du er gal,» sa eg.
«Fint sagt av ein mann viss hobby er å byggje og knuse laptopar,» sa ho.
«Touché,» sa eg og rørte ved panna mi.
«Vil du ha litt?» Ho heldt fram sprayboksen sin.
«Pass,» sa eg, raskt nok til at vi begge lo.
Då vi forlét restauranten og gjekk mot Dolores Park, la ho armen rundt midja mi, og eg fann ut at ho var akkurat rett høgde for meg til å leggje armen min rundt skuldrene hennar. Det var nytt. Eg hadde aldri vore ein høg fyr, og jentene eg hadde vore saman med hadde alle vore på mi høgde – tenåringsjenter veks raskare enn gutar, eit grusamt triks frå naturen si side. Det var hyggeleg. Det kjendest hyggeleg.
Vi svinga rundt hjørnet på 20th Street og gjekk opp mot Dolores. Før vi hadde teke eit einaste steg, kunne vi kjenne summinga. Det var som summinga frå ein million bier. Folk strøymde mot parken, og den var omtrent hundre gonger meir folksam enn den hadde vore då eg gjekk for å møte Ange.
Synet fekk blodet mitt til å bruse. Det var ei vakker, kjølig natt, og vi skulle feste, verkeleg feste, feste som om det ikkje fanst nokon morgondag. «Et, drikk og ver glad, for i morgon skal vi døy.»
Ordlaust byrja vi begge å jogge. Det var mange politifolk, med spente andlet, men kva i helvete skulle dei gjere?
Det var mange folk i parken. Eg er ikkje så flink til å telje folkemengder. Avisene siterte seinare arrangørane som sa at det var 20 000 menneske; politiet sa 5 000. Kanskje det betyr at det var 12 500. Uansett. Det var fleire folk enn eg nokon gong hadde stått blant, som ein del av eit uplanlagt, uautorisert, ulovleg arrangement.
Vi var blant dei på eit blunk. Eg kan ikkje sverje på det, men eg trur ikkje det var nokon over 25 i den trengselen av kroppar. Alle smilte. Nokre unge born var der, 10 eller 12, og det fekk meg til å føle meg betre. Ingen ville gjere noko altfor dumt med så små born i folkemengda. Ingen ville sjå små born bli skadde. Dette skulle berre bli ei herleg vårnatt.
Eg tenkte at det rette var å presse seg inn mot tennisbanane. Vi snirkla oss gjennom folkemengda, og for å halde saman tok vi kvarandre i hendene. Berre det å halde saman kravde ikkje at vi fletta fingrar. Det var reint for gleda si skuld. Det var veldig gledeleg.
Banda var alle inne på tennisbanane, med gitarane og miksarane og keyboarda og til og med eit trommesett. Seinare, på Xnet, fann eg ein Flickr-straum av dei som smugla alt dette utstyret inn, bit for bit, i gymbagar og under jakkene sine. Saman med alt dette var det enorme høgtalarar, den typen du ser i bilutstyrsbutikkar, og blant dei, ein stabel med … bilbatteri. Eg lo. Genialt! Det var slik dei skulle drive anlegga sine. Frå der eg stod, kunne eg sjå at det var celler frå ein hybridbil, ein Prius. Nokre hadde gjella ein miljøbil for å drive kveldens underhaldning. Batteria heldt fram utanfor banene, stabla opp mot gjerdet, festa til hovudstabelen med ledningar tredd gjennom nettingen. Eg talde – 200 batteri! Herregud! Dei tinga vog eit tonn, òg. Det er ingen sjanse for at dei organiserte dette utan e-post og wikiar og e-postlister. Og det er ingen sjanse for at folk som er så smarte, ville ha gjort det på det offentlege internettet. Alt dette hadde funne stad på Xnet, det kunne eg vedda støvlane mine på.
Vi berre hoppa litt rundt i folkemengda ei stund medan banda stemte og rådførte seg med kvarandre. Eg såg Trudy Doo på avstand, inne på tennisbanane. Ho såg ut som ho var i eit bur, som ein wrestlar. Ein riven singlet, håret i lange, fluoriserande rosa dreadlocks ned til midja. Ho hadde militære kamuflasjebukser og gigantiske goth-støvlar med ståltuppar. Medan eg såg på, tok ho opp ei tung motorsykkeljakke, like brukt som ein baseball-hanske, som ho tok på seg som ei rustning. Det var sannsynlegvis ei rustning, innsåg eg. Eg prøvde å vinke til ho, for å imponere Ange, antar eg, men ho såg meg ikkje, og eg såg litt ut som ein tulling, så eg slutta.
Energien i folkemengda var fantastisk. Ein høyrer folk snakke om «vibbar» og «energi», men før ein har opplevd det, trur ein sannsynlegvis at det berre er ein talemåte. Det er det ikkje. Det er smila, smittsame og store som vassmelonar, i kvart andlet. Alle som duppar litt til ein uhøyrd rytme, skuldrene gyngar. Rullande gange. Vitsar og latter. Tonen i kvar stemme stram og spent, som ein fyrverkeri som er i ferd med å gå av. Og du kan ikkje la vere å vere ein del av det. Fordi du er det.
Då banda byrja å spele, var eg heilt rusa på folkemengde-vibbar. Opningsbandet var ein slags serbisk turbo-folk, som eg ikkje fann ut korleis eg skulle danse til. Eg kan danse til nøyaktig to typar musikk: trance (subbe rundt og la musikken bevege deg) og pønk (slå rundt og moshe til du blir skadd eller utsliten eller begge delar). Neste band var hip-hoparar frå Oakland, med eit thrash metal-band i ryggen, noko som er betre enn det høyrest ut som. Så litt tyggegummi-pop. Så entra Speedwhores scena, og Trudy Doo gjekk til mikrofonen.
«Namnet mitt er Trudy Doo, og du er ein idiot om du stolar på meg. Eg er trettito, og det er for seint for meg. Eg er fortapt. Eg sit fast i den gamle tenkemåten. Eg tek framleis fridomen min for gitt og let andre ta han frå meg. De er den første generasjonen som veks opp i gulag-Amerika, og de veit kva fridomen dykkar er verdt, ned til den siste fordømte centen!»
Folkemengda brølte. Ho spelte raske, små, skjelvande, nervøse akkordar på gitaren sin, og bassisten hennar, ei diger feit jente med ein gutete hårklipp og endå større støvlar og eit smil ein kunne opne ølflasker med, dunka ned ein rask og hard rytme. Eg ville hoppe. Eg hoppa. Ange hoppa med meg. Vi sveitta fritt i kvelden, som stinka av sveitte og hasj-røyk. Varme kroppar pressa seg inn på alle sider av oss. Dei hoppa òg.
«Stol ikkje på nokon over 25!» ropte ho.
Vi brølte. Vi var éin stor brølande dyrehals.
«Stol ikkje på nokon over 25!» «Stol ikkje på nokon over 25!» «Stol ikkje på nokon over 25!» «Stol ikkje på nokon over 25!» «Stol ikkje på nokon over 25!» «Stol ikkje på nokon over 25!»
Ho slo nokre harde akkordar på gitaren sin, og den andre gitaristen, ei lita alv av ei jente med eit andlet fullt av piercingar, jamma med, og spelte wheedle-dee-wheedle-dee-dee høgt oppe, forbi det tolvte bandet.
«Det er vår fordømte by! Det er vårt fordømte land. Ingen terrorist kan ta det frå oss så lenge vi er frie. Så snart vi ikkje er frie, vinn terroristane! Ta det tilbake! Ta det tilbake! De er unge nok og dumme nok til å ikkje vite at de umogleg kan vinne, så de er dei einaste som kan leie oss til siger! Ta det tilbake!»
«TA DET TILBAKE!» brølte vi. Ho jamma hardt ned på gitaren sin. Vi brølte tonen tilbake, og så vart det verkeleg, verkeleg HØGT.
⁂
Eg dansa til eg var så sliten at eg ikkje kunne danse eit steg til. Ange dansa ved sida av meg. Teknisk sett gnei vi dei sveitte kroppane våre mot kvarandre i fleire timar, men tru det eller ei, ikkje for kåtskapens skuld. Vi dansa, fortapte i rytma og thrashen og skrikinga – TA DET TILBAKE! TA DET TILBAKE!
Då eg ikkje kunne danse meir, greip eg handa hennar, og ho klemte mi som om eg hindra ho i å falle ned frå ei bygning. Ho drog meg mot kanten av folkemengda, der den vart tynnare og kjøligare. Der ute, på kanten av Dolores Park, var vi i den kjølige lufta, og sveitten på kroppane våre vart momentant iskald. Vi skalv, og ho slo armane rundt midja mi. «Varm meg,» kommanderte ho. Eg trengde ikkje noko hint. Eg klemte ho tilbake. Hjartet hennar var eit ekko av dei raske taktene frå scena – breakbeats, raske og rasande og ordlause. Ho lukta sveitte, ein skarp odør som lukta herleg. Eg visste eg lukta sveitte, eg òg. Nasa mi peika inn i toppen av hovudet hennar, og andletet hennar var rett ved kragebeinet mitt. Ho flytta hendene til halsen min og drog.
«Kom deg ned hit, eg tok ikkje med meg stige,» sa ho, og eg prøvde å smile, men det er vanskeleg å smile når ein kyssar.
Som sagt, eg hadde kyssa tre jenter i mitt liv. To av dei hadde aldri kyssa nokon før. Ei hadde vore på dater sidan ho var 12. Ho hadde problem.
Ingen av dei kyssa som Ange. Ho gjorde heile munnen sin mjuk, som innsida av ei moden frukt, og ho stappa ikkje tunga si inn i munnen min, men lét ho gli inn der, og saug leppene mine inn i munnen sin samstundes, slik at det var som om munnen min og hennar smelta saman. Eg høyrde meg sjølv stønne, før eg greip ho og klemte ho hardare.
Sakte, forsiktig, la vi oss ned på graset. Vi låg på sida og klamra oss til kvarandre, og kyssa og kyssa. Verda forsvann, slik at det berre var kysset. Hendene mine fann rumpa hennar, midja hennar. Kanten på t-skjorta hennar. Den varme magen hennar, den mjuke navlen hennar. Dei kravla seg høgare. Ho stønna, ho òg.
«Ikkje her,» sa ho. «La oss flytte oss dit bort.» Ho peika over gata mot den store, kvite kyrkja som gir Mission Dolores Park og Mission namnet sitt. Hand i hand, raskt, kryssa vi til kyrkja. Den hadde store søyler framfor. Ho pressa ryggen min mot ei av dei og drog andletet mitt ned til sitt igjen. Hendene mine fór raskt og dristig tilbake til skjorta hennar. Eg lét dei gli opp framsida.
«Opninga er bak,» kviskra ho inn i munnen min. Ståpikken min kunne ha kutta glas.
Eg flytta hendene rundt til ryggen hennar, som var sterk og brei, og fann hekta med fingrane, som skalv. Eg fomla ei stund, og tenkte på alle dei vitsane om kor dårlege gutar er til å opne BH-ar. Eg var dårleg til det. Så spratt hekta laus. Ho gispa inn i munnen min. Eg lét hendene mine gli rundt, og kjende fukta frå armholene hennar – noko som av ein eller anna grunn var sexy og slett ikkje ekkelt – og så strauk eg sidene av brysta hennar.
Det var då sirenene byrja.
Dei var høgare enn noko eg nokon gong hadde høyrt. Ein lyd som ei fysisk kjensle, som noko som bles deg av føtene. Ein lyd så høg som øyra dine kunne handsame, og så høgare.
«SPREI DYKK UMIDDELBART,» sa ei stemme, som Gud som rasla i skallen min. «DETTE ER EI ULOVLEG SAMLING. SPREI DYKK UMIDDELBART.»
Bandet hadde slutta å spele. Lyden frå folkemengda over gata endra seg. Den vart redd. Sint.
Eg høyrde eit klikk då PA-systemet med bilhøgtalarar og bilbatteri på tennisbanane vart slått på.
«TA DET TILBAKE!»
Det var eit trassig rop, som ein lyd ropt ut i bølgjeskvulpet eller skrike frå ei klippe.
«TA DET TILBAKE!»
Folkemengda brumma, ein lyd som fekk håra på nakken min til å reise seg.
«TA DET TILBAKE!» ropte dei. «TA DET TILBAKE TA DET TILBAKE TA DET TILBAKE!»
Politiet rykte inn i rekkjer, med plastskjold, og hadde på seg Darth Vader-hjelmar som dekte andleta deira. Kvar og ein hadde ein svart batong og infraraude briller. Dei såg ut som soldatar frå ein futuristisk krigsfilm. Dei tok eit steg fram i samla tropp, og kvar einaste av dei slo batongen mot skjoldet sitt, ein knakande lyd som om jorda sprakk. Endå eit steg, endå eit knak. Dei var no rundt heile parken og nærma seg.
«SPREI DYKK UMIDDELBART,» sa stemma til Gud igjen. Eit helikopter var brått over oss. Men ingen flaumlys. Dei infraraude brillene, ja visst. Sjølvsagt. Dei ville ha infraraude sikte på himmelen, dei òg. Eg trekte Ange tilbake mot dørkarmen til kyrkja, og gøymde oss vekk frå politiet og helikoptera.
«TA DET TILBAKE!» brølte høgtalaranlegget. Det var opprørskriket til Trudy Doo, og eg høyrde gitaren hennar dundre ut nokre akkordar, så trommeslagaren hennar som spelte, så den store, djupe bassen.
«TA DET TILBAKE!» svara folkemengda, og dei fossa ut av parken mot politilinjene.
Eg har aldri vore i krig, men no trur eg at eg veit korleis det må vere. Korleis det må vere når redde ungar stormar over eit jorde mot ein fiendtleg styrke, vel vitande om kva som kjem, men spring likevel, skrikande, ropande.
«SPREI DYKK UMIDDELBART,» sa stemma til Gud. Den kom frå lastebilar parkert rundt heile parken, lastebilar som hadde svinga på plass i løpet av dei siste sekunda.
Ei tåke fall ut frå helikoptera, og kanten av den traff oss akkurat. Det fekk toppen av hovudet mitt til å kjennest som om det skulle losne. Det fekk biholene mine til å kjennest som om dei vart stukne med ishakkar. Det fekk auga mine til å hovne opp og renne, og halsen til å snøre seg saman.
Pepperspray. Ikkje 200 tusen Scoville. Ein og ein halv million. Dei hadde gassa folkemengda.
Eg såg ikkje kva som skjedde vidare, men eg høyrde det, over lyden av både meg og Ange som hosta og heldt om kvarandre. Først dei kvelande, brekkande lydane. Gitaren og trommene og bassen bråstoppa. Så hosting.
Så skriking.
Skrikinga heldt fram lenge. Då eg kunne sjå igjen, hadde politiet sikta framfor auga, og helikoptera bada Dolores Park i så mykje lys at det såg ut som dagslys. Alle såg på parken, noko som var gode nyheiter, for då lysa kom på slik, var vi heilt synlege.
«Kva gjer vi?» sa Ange. Stemma hennar var stram, redd. Eg stolte ikkje på meg sjølv til å snakke på eit augneblink. Eg svelgde nokre gonger.
«Vi går,» sa eg. «Det er alt vi kan gjere. Gå vekk. Som om vi berre gjekk forbi. Ned til Dolores og til venstre og opp mot 16th Street. Som om vi berre går forbi. Som om dette ikkje er vår sak.»
«Det kjem aldri til å fungere,» sa ho.
«Det er alt eg har.»
«Trur du ikkje vi burde prøve å springe for det?»
«Nei,» sa eg. «Viss vi spring, vil dei forfølgje oss. Kanskje viss vi går, vil dei skjøne at vi ikkje har gjort noko og la oss vere i fred. Dei har mange arrestasjonar å gjere. Dei kjem til å vere travle lenge.»
Parken velta av kroppar, folk og vaksne som klorte seg i andletet og gispa. Politiet drog dei etter armholene, batt så handledda deira med plaststrips og kasta dei inn i lastebilane som filledukker.
«OK?» sa eg.
«OK,» sa ho.
Og det var akkurat det vi gjorde. Gjekk, hand i hand, raskt og forretningsmessig, som to personar som vil unngå kva som helst trøbbel nokon andre lagar. Den typen gange ein tek i bruk når ein vil late som ein ikkje ser ein tiggar, eller ikkje vil bli involvert i ein gateslåsskamp.
Det fungerte.
Vi nådde hjørnet og svinga og heldt fram. Ingen av oss våga å snakke på to kvartal. Så sleppte eg ut eit gisp av luft eg ikkje visste eg hadde halde på.
Vi kom til 16th Street og svinga ned mot Mission Street. Vanlegvis er det eit ganske skummelt nabolag klokka 2 om natta på ein laurdag. Den natta var det ei lette – dei same gamle narkomane og prostituerte og langarane og fyllikane. Ingen politi med batongar, ingen gass.
«Øh,» sa eg då vi pusta inn nattelufta. «Kaffi?»
«Heim,» sa ho. «Eg trur heim for no. Kaffi seinare.»
«Ja,» samtykte eg. Ho budde oppe i Hayes Valley. Eg fekk auge på ein drosje som rulla forbi, og eg vinka den til meg. Det var eit lite mirakel – det er knapt nokon drosjar når du treng dei i San Francisco.
«Har du pengar til drosje heim?»
«Ja,» sa ho. Drosjesjåføren såg på oss gjennom vindauget sitt. Eg opna bakdøra slik at han ikkje skulle stikke av.
«God natt,» sa eg.
Ho la hendene bak hovudet mitt og trekte andletet mitt mot sitt. Ho kyssa meg hardt på munnen, ingenting seksuelt i det, som på eit vis gjorde det endå meir intimt.
«God natt,» kviskra ho i øyret mitt, og smatt inn i drosjen.
Med hovudet svimlande, auga rennande, ei brennande skam for å ha overlatt alle dei Xnet-folka til den milde behandlinga frå DHS og SFPD, la eg i veg heimover.
⁂
Måndag morgon stod Fred Benson bak kateteret til Ms. Galvez.
«Ms. Galvez kjem ikkje lenger til å undervise i denne klassen,» sa han, etter at vi hadde sett oss. Han hadde ein sjølvtilfreds tone som eg umiddelbart kjende att. På reint instinkt såg eg på Charles. Han smilte som om det var bursdagen hans og han hadde fått den beste gåva i verda.
Eg rekte opp handa.
«Kvifor ikkje?»
«Skuelstyret diskuterer ikkje personalsaker med nokon andre enn den tilsette og disiplinærkomiteen,» sa han, utan eingong å bry seg med å skjule kor mykje han naut å seie det.
«Vi byrjar på eit nytt fag i dag, om nasjonal tryggleik. Skulebøkene dykkar har dei nye tekstane. Ver så snill og opne dei og gå til første skjermbilete.»
Opningsskjermen var pryda med ein DHS-logo og tittelen: ALT KVAR EINASTE AMERIKANAR BØR VITE OM INNANLANDSTRYGGLEIK.
Eg hadde lyst til å kaste SkuleBoka mi på golvet.
⁂
Eg hadde avtalt å møte Ange på ein kafé i nabolaget hennar etter skulen. Eg hoppa på BART-en og fann meg sjølv sitjande bak to menn i dress. Dei såg på San Francisco Chronicle, som hadde eit heilsides etterspel om «ungdomsopprøret» i Mission Dolores Park. Dei sukka og smatta over det. Så sa den eine til den andre: «Det er som om dei er hjernevaska eller noko. Herregud, var vi nokon gong så dumme?»
Eg reiste meg og flytta meg til eit anna sete.