Kapittel 10#
Dette kapittelet er dedikert til Anderson’s Bookshops, Chicagos legendariske barnebokhandel. Anderson’s er ei gamal, familiedriven verksemd, som starta som ein gamaldags apotekhandel som selde nokre bøker på sida. I dag er det eit blømande barnebok-imperium med fleire filialar, med nokre utruleg nyskapande bokseljarpraksisar som bringer bøker og born saman på verkeleg spennande måtar. Det beste av desse er butikken sine mobile bokmesser, der dei sender enorme, rullande bokhyller, allereie fylte med framifrå barnebøker, direkte til skular på lastebilar – voila, ei umiddelbar bokmesse! Anderson’s Bookshops http://www.andersonsbookshop.com/search.php? qkey2 doctorow+little+brother&sid=5156&imageField.x=0&i mageField.y=0 123 West Jefferson, Naperville, IL 60540 USA +/ 630 355 2665
Kva ville du gjort om du fann ut at du hadde ein spion blant deg? Du kunne avslørt han, stilt han mot veggen og tatt han ut. Men då kunne du enda opp med ein annan spion blant deg, og den nye spionen ville vore meir forsiktig enn den førre, og kanskje ikkje blitt fanga like lett. Her er ein betre idé: byrja å avskjere kommunikasjonen til spionen og mate han og meisterane hans med feilinformasjon. Sei at meisterane hans instruerer han til å samle informasjon om rørslene dine. La han følgje deg rundt og ta alle notata han vil, men damp opne konvoluttane han sender tilbake til hovudkvarteret og erstatt hans skildring av rørslene dine med ei fiktiv ei. Om du vil, kan du få han til å verke uberekneleg og upåliteleg slik at dei kvittar seg med han. Du kan skape kriser som kan få den eine eller den andre sida til å avsløre identiteten til andre spionar. Kort sagt, du eig dei.
Dette blir kalla eit «mann-i-midten-angrep», og om du tenkjer over det, er det ganske skremmande. Nokre som utfører eit mann-i-midten-angrep på kommunikasjonen din, kan lure deg på tusen ulike måtar.
Sjølvsagt finst det ein flott måte å kome seg rundt mann-i-midten-angrepet på: bruk krypto. Med krypto spelar det inga rolle om fienden kan sjå meldingane dine, for han kan ikkje dechiffrere dei, endre dei og sende dei vidare. Det er ein av hovudgrunnane til å bruke krypto.
Men hugs: for at krypto skal fungere, treng du nøklar for dei du vil snakke med. Du og partnaren din må dele ein eller to hemmelegheiter, nokre nøklar de kan bruke til å kryptere og dekryptere meldingane dykkar slik at menn-i-midten blir stengde ute.
Det er her ideen om offentlege nøklar kjem inn. Dette er litt komplisert, men det er også utruleg elegant. I offentleg nøkkel-krypto får kvar brukar to nøklar. Dei er lange strengar med matematisk tøvprat, og dei har ein nesten magisk eigenskap. Kva som helst du krypterer med den eine nøkkelen, vil den andre låse opp, og omvendt. Dessutan er dei dei einaste nøklane som kan gjere dette – om du kan dekryptere ei melding med éin nøkkel, veit du at den vart kryptert med den andre (og omvendt).
Så du tek éin av desse nøklane (det spelar inga rolle kva for ein) og berre publiserer han. Du gjer han til ein totalt ikkje-hemmelegheit. Du vil at kven som helst i verda skal vite kva den er. Av openberre grunnar kallar dei dette din «offentlege nøkkel». Den andre nøkkelen gøymer du i dei mørkaste krokane av sinnet ditt. Du vernar han med livet ditt. Du let aldri nokon få vite kva den er. Den blir kalla din «private nøkkel». (Duh.)
Sei no at du er ein spion og vil snakke med sjefane dine. Dykkar offentlege nøkkel er kjend av alle. Din offentlege nøkkel er kjend av alle. Ingen kjenner din private nøkkel unntatt deg. Ingen kjenner deira private nøkkel unntatt dei.
Du vil sende dei ei melding. Først krypterer du ho med din private nøkkel. Du kunne berre sendt den meldinga vidare, og det ville fungert ganske bra, sidan dei ville visst når meldinga kom at den kom frå deg. Korleis? Fordi om dei kan dekryptere ho med din offentlege nøkkel, kan den berre ha vorte kryptert med din private nøkkel. Dette tilsvarar å setje seglet eller signaturen din nedst på ei melding. Det seier: «Eg skreiv dette, og ingen andre. Ingen kunne ha tukla med det eller endra det.»
Diverre vil dette faktisk ikkje halde meldinga di hemmeleg. Det er fordi den offentlege nøkkelen din er veldig godt kjend (det må den vere, elles vil du vere avgrensa til å sende meldingar til dei få personane som har den offentlege nøkkelen din). Kven som helst som fangar opp meldinga, kan lese ho. Dei kan ikkje endre ho og få det til å sjå ut som om ho kom frå deg, men viss du ikkje vil at folk skal vite kva du seier, treng du ei betre løysing.
Så i staden for å berre kryptere meldinga med din private nøkkel, krypterer du ho òg med den offentlege nøkkelen til sjefen din. No er den låst to gonger. Den første låsen – den offentlege nøkkelen til sjefen – opnar seg berre når den blir kombinert med den private nøkkelen til sjefen din. Den andre låsen – din private nøkkel – opnar seg berre med din offentlege nøkkel. Når sjefane dine mottek meldinga, låser dei ho opp med begge nøklane, og no veit dei heilt sikkert at: a) du skreiv ho, og b) berre dei kan lese ho.
Det er veldig kult. Den dagen eg oppdaga det, utveksla Darryl og eg umiddelbart nøklar og brukte månader på å le og gni oss i hendene medan vi utveksla våre militær-graderte hemmelege meldingar om kvar vi skulle møtast etter skulen og om Van nokon gong ville leggje merke til han.
Men om du vil forstå tryggleik, må du vurdere dei mest paranoide moglegheitene. Som, kva om eg lurte deg til å tru at min offentlege nøkkel var sjefen din sin offentlege nøkkel? Du ville kryptert meldinga med din private nøkkel og min offentlege nøkkel. Eg ville dekryptert ho, lese ho, kryptert ho på nytt med sjefen din sin ekte offentlege nøkkel og sendt ho vidare. Så vidt sjefen din veit, kunne ingen andre enn deg ha skrive meldinga, og ingen andre enn han kunne ha lese ho.
Og eg får sitje i midten, som ein feit edderkopp i eit nett, og alle hemmelegheitene dine tilhøyrer meg.
No, den enklaste måten å fikse dette på, er å reklamere vidt og breitt for den offentlege nøkkelen din. Om det er veldig enkelt for kven som helst å vite kva den ekte nøkkelen din er, blir mann-i-midten-angrep vanskelegare og vanskelegare. Men veit du kva? Å gjere ting kjend er like vanskeleg som å halde dei hemmelege. Tenk over det – kor mange milliardar dollar blir ikkje brukt på sjampo-reklamar og anna tull, berre for å sikre at så mange som mogleg veit om noko ein annonsør vil dei skal vite?
Det finst ein billigare måte å fikse mann-i-midten på: ein tillitsvev.
Sei at før du forlèt hovudkvarteret, set du og sjefane dine dykk ned over ein kaffi og faktisk fortel kvarandre nøklane dykkar. Ingen fleire menn-i-midten! Du er heilt sikker på kven sine nøklar du har, fordi dei vart lagde i dine eigne hender.
Så langt, så bra. Men det er ei naturleg grense for dette: kor mange personar kan du fysisk møte og byte nøklar med? Kor mange timar om dagen vil du bruke på noko som tilsvarar å skrive di eiga telefonbok? Kor mange av desse personane er villige til å bruke så mykje tid på deg?
Å tenkje på dette som ei telefonbok hjelper. Verda var ein gong ein stad med mange telefonbøker, og når du trengde eit nummer, kunne du slå det opp i boka. Men for mange av numra du ville referere til på ein gitt dag, ville du enten kunne det utanåt, eller du ville kunne spørje nokon andre. Sjølv i dag, når eg er ute med mobiltelefonen min, spør eg Jolu eller Darryl om dei har eit nummer eg leitar etter. Det er raskare og enklare enn å slå det opp på nettet, og dei er meir pålitelege òg. Viss Jolu har eit nummer, stolar eg på han, så eg stolar på nummeret òg. Det blir kalla «transitiv tillit» – tillit som flyttar seg gjennom veven som relasjonane våre utgjer.
Ein tillitsverv er ein større versjon av dette. Sei at eg møter Jolu og får nøkkelen hans. Eg kan leggje den på «nøkkelknippet» mitt – ei liste over nøklar eg har signert med min private nøkkel. Det betyr at du kan låse den opp med min offentlege nøkkel og vite heilt sikkert at eg – eller nokon med min nøkkel, i alle fall – seier at «denne nøkkelen tilhøyrer denne karen.» Så eg gjev deg nøkkelknippet mitt, og føresett at du stolar på at eg faktisk har møtt og verifisert alle nøklane på det, kan du ta det og leggje det til ditt nøkkelknippe. No møter du nokon andre, og du gjev heile knippet til han. Knippet veks seg større og større, og føresett at du stolar på neste person i kjeda, og han stolar på neste person i si kjede og så vidare, er du ganske sikker.
Noko som bringer meg til nøkkelsigneringsfestar. Desse er akkurat det dei høyrest ut som: ein fest der alle samlast og signerer kvarandre sine nøklar. Darryl og eg, då vi utveksla nøklar, det var ein slags mini-nøkkelsigneringsfest, ein med berre to triste og nerdete deltakarar. Men med fleire folk skapar du kimen til ein tillitsvev, og den kan utvide seg derifrå. Etter kvart som alle på nøkkelknippet ditt går ut i verda og møter fleire folk, kan dei leggje til fleire og fleire namn på knippet. Du treng ikkje møte dei nye folka, berre stole på at den signerte nøkkelen du får frå folka i veven din er gyldig.
Så det er difor tillitsvevar og festar går saman som peanøttsmør og sjokolade.
⁂
«Berre sei til dei at det er ein superprivat fest, berre for inviterte,» sa eg. «Sei til dei at dei ikkje må ta med nokon, elles kjem dei ikkje inn.»
Jolu såg på meg over kaffien sin. «Du tullar, ikkje sant? Seier du det til folk, kjem dei til å ta med seg ekstra vener.»
«Argh,» sa eg. Eg var hos Jolu ein kveld i veka no, og heldt koden oppdatert på indienet. Pigspleen betalte meg faktisk ein ikkje-null sum pengar for å gjere dette, noko som var veldig rart. Eg trudde aldri eg kom til å få betalt for å skrive kode.
«Så kva gjer vi? Vi vil berre ha folk vi verkeleg stolar på der, og vi vil ikkje nemne kvifor før vi har fått alle sine nøklar og kan sende dei meldingar i hemmelegheit.»
Jolu feilsøkte, og eg såg over skuldra hans. Dette vart ein gong kalla «ekstrem programmering», noko som var litt flaut. No kallar vi det berre «programmering». To personar er mykje betre til å oppdage feil enn éin. Som klisjeen seier: «Med nok auge er alle feil enkle.» Vi jobba oss gjennom feilrapportane og gjorde oss klare til å lansere den nye versjonen. Alt oppdaterte seg automatisk i bakgrunnen, så brukarane trengde ikkje eigentleg å gjere noko, dei vakna berre opp ein gong i veka eller så med eit betre program. Det var ganske skremmande å vite at koden eg skreiv ville bli brukt av hundretusenvis av menneske, i morgon!
«Kva gjer vi? Herregud, eg veit ikkje. Eg trur vi berre må leve med det.»
Eg tenkte tilbake på Harajuku Fun Madness-dagane våre. Det var mange sosiale utfordringar som involverte store grupper av menneske som ein del av det spelet.
«OK, du har rett. Men la oss i det minste prøve å halde dette hemmeleg. Sei til dei at dei kan ta med seg maksimalt éin person, og det må vere nokon dei har kjent personleg i minst fem år.»
Jolu såg opp frå skjermen. «Hei,» sa han. «Hei, det ville fungert heilt supert. Eg kan verkeleg sjå det for meg. Eg meiner, om du sa til meg at eg ikkje skulle ta med nokon, ville eg tenkt: ‘Kven i helvete trur han at han er?’ Men når du seier det på den måten, høyrest det ut som noko skikkeleg 007-greier.»
Eg fann ein feil. Vi drakk litt kaffi. Eg gjekk heim og spelte litt Clockwork Plunder, og prøvde å ikkje tenkje på opptrekkjarar med nysgjerrige spørsmål, og sov som ein baby.
⁂
Sutro Baths er San Franciscos autentiske falske romerske ruinar. Då det opna i 1896, var det det største innandørs badeanlegget i verda, ein enorm viktoriansk glassalong fylt med basseng og kar og til og med ei tidleg vassklie. Det gjekk nedover på femtitalet, og eigarane brann det ned for forsikringspengane i 1966. Alt som er att er ein labyrint av forvitra stein sett inn i den tørre klippeveggen ved Ocean Beach. Det ser for all verda ut som ein romersk ruin, smuldra og mystisk, og rett bortanfor er det eit sett med holer som fører ut i havet. I grov sjø slår bølgjene gjennom holene og over ruinane – dei har til og med vore kjende for å hale inn og drukne ein og annan turist.
Ocean Beach ligg langt ute forbi Golden Gate Park, ei bratt klippe kanta med dyre, dømde hus, like ved stupet ned til ei smal strand full av maneter og modige (galne) surfarar. Det er ein gigantisk kvit stein som stikk or grunna utanfor kysten. Den blir kalla Seal Rock, og det var der sjøløvene samla seg før dei vart flytta til meir turistvennlege Fisherman’s Wharf.
Etter mørkets frambrot er det nesten ingen der ute. Det blir veldig kaldt, med eit saltsprøyt som vil gjere deg gjennomvåt til beinet om du let det. Steinane er skarpe, og det er knust glas og ein og annan nålespiss. Det er ein fantastisk stad for ein fest.
Å ta med presenningar og kjemiske handvarmarar var min idé. Jolu fann ut kvar vi kunne få tak i øl – storebroren hans, Javier, hadde ein kompis som faktisk dreiv ein heil teneste for drikking for mindreårige: betal han nok, og han ville rygge opp til den avsidesliggjande feststaden din med isboksar og så mange øl du ville ha. Eg brukte ein haug av indienet-programmeringspengane mine, og karen dukka opp presis: klokka 20, ein god time etter solnedgang, og bar dei seks isopor-isboksane ut av pickup-trucken sin og ned i ruinane av bada. Han hadde til og med med seg ein ekstra boks for tomflaskene.
«Pass på dykk sjølve, ungar,» sa han, og vippa på cowboyhatten sin. Han var ein tjukk samoansk fyr med eit enormt smil, og ein skummel singlet som ein kunne sjå armhole-, mage- og skulderhåra stikke ut frå. Eg trekte tjuedollarsetlar av rullen min og gav dei til han – påslaget hans var 150 prosent. Ikkje ein dårleg business.
Han såg på rullen min. «Du veit, eg kunne berre tatt den frå deg,» sa han, framleis smilande. «Eg er jo ein kriminell.»
Eg putta rullen i lomma og såg han rett i auga. Eg hadde vore dum som viste han kva eg bar på, men eg visste at det var tider då ein berre måtte stå på sitt.
«Eg tullar berre med deg,» sa han, til slutt. «Men ver forsiktig med dei pengane. Ikkje gå og vis dei fram.»
«Takk,» sa eg. «Sikkerheitsdepartementet passar vel på meg.»
Smilet hans vart endå større. «Ha! Dei er ikkje eingong ekte politi. Dei toskane veit ingenting.» Eg såg bort på lastebilen hans. Tydleg plassert i frontruta var ein FasTrak. Eg lurte på kor lang tid det ville ta før han vart teken.
«Kjem det jenter i kveld? Er det difor du har alt ølet?»
Eg smilte og vinka til han som om han var på veg tilbake til lastebilen sin, noko han burde ha vore. Han tok til slutt hintet og køyrde vekk. Smilet hans forsvann aldri.
Jolu hjelpte meg med å gøyme kjøleboksane i ruinane, og vi jobba med små, kvite LED-lommelykter på hovudband. Då kjøleboksane var på plass, kasta vi små, kvite LED-nøkkelringar i kvar av dei, slik at dei ville lyse når ein tok av isoporlokka, noko som gjorde det lettare å sjå kva ein gjorde. Det var ei månefri og overskya natt, og dei fjerne gatelysa lyste oss knapt opp. Eg visste vi ville skilje oss ut som lys i mørket på eit infraraudt sikte, men det var ingen sjanse for at vi kunne samle ein haug med folk utan å bli observerte. Eg ville nøye meg med å bli avfeidd som ein liten, fyllesjuk strandfest.
Eg drikk eigentleg ikkje så mykje. Det har vore øl og hasj og ecstasy på festane eg har gått på sidan eg var 14, men eg hata å røyke (sjølv om eg er ganske glad i ein hasjbrownie no og då), ecstasy tok for lang tid – kven har ei heil helg til å bli høg og kome ned igjen – og øl, vel, det var greitt nok, men eg såg ikkje kva som var så spesielt med det. Favoritten min var store, forseggjorte cocktailar, den typen som blir servert i ein kjeramisk vulkan, med seks lag, i fyr og flamme, og ei plastape på kanten, men det var mest for det teatralske si skuld. Eg likar faktisk å vere full. Eg likar berre ikkje å vere fyllesjuk, og herregud, så fyllesjuk eg blir. Sjølv om det igjen kan ha noko å gjere med den typen drinkar som kjem i ein kjeramisk vulkan.
Men du kan ikkje arrangere ein fest utan å leggje ei kasse eller to med øl på is. Det er forventa. Det løyser opp stemninga. Folk gjer dumme ting etter for mange øl, men det er ikkje som om venene mine er den typen folk som har bilar. Og folk gjer dumme ting uansett – øl eller gras eller kva som helst er berre tilfeldig i den samanhengen.
Jolu og eg opna kvar vår øl – Anchor Steam til han, ein Bud Lite til meg – og klirra flaskene saman, og sette oss ned på ein stein.
«Du sa klokka 21, sant?»
«Ja,» sa han.
«Eg òg.»
Vi drakk i stillheit. Bud Lite-en var den minst alkoholhaldige tingen i isboksen. Eg ville trenge eit klårt hovud seinare.
«Blir du nokon gong redd?» sa eg til slutt.
Han snudde seg mot meg. «Nei, mann, eg blir ikkje redd. Eg er alltid redd. Eg har vore redd sidan det augneblikket eksplosjonane skjedde. Nokre gongar er eg så redd at eg ikkje vil stå opp av senga.»
«Kvifor gjer du det då?»
Han smilte. «Altså,» sa han. «Kanskje eg ikkje kjem til å gjere det, ikkje så mykje lenger. Eg meiner, det har vore flott å hjelpe deg. Flott. Verkeleg framifrå. Eg veit ikkje når eg sist har gjort noko så viktig. Men Marcus, bror, eg må seie–» Han stoppa midt i setninga.
«Kva?» sa eg, sjølv om eg visste kva som kom.
«Eg kan ikkje gjere det for alltid,» sa han til slutt. «Kanskje ikkje eingong ein månad til. Eg trur eg er ferdig. Det er for stor risiko. DHS, du kan ikkje gå til krig mot dei. Det er galskap. Verkeleg, faktisk galskap.»
«Du høyrest ut som Van,» sa eg. Stemma mi var mykje bitrare enn eg hadde meint.
«Eg kritiserer deg ikkje, mann. Eg synest det er flott at du har mot til å gjere dette heile tida. Men eg har det ikkje. Eg kan ikkje leve livet mitt i evig skrekk.»
«Kva er det du seier?»
«Eg seier at eg er ute. Eg skal bli ein av dei som latar som om alt er OK, som om alt vil gå tilbake til normalen ein dag. Eg skal bruke internett som eg alltid har gjort, og berre bruke Xnet til å spele spel. Eg skal kome meg ut, er det eg seier. Eg vil ikkje vere ein del av planane dine lenger.»
Eg sa ingenting.
«Eg veit at det betyr at du blir åleine. Eg vil ikkje det, tru meg. Eg ville mykje heller at du gav opp saman med meg. Du kan ikkje erklære krig mot regjeringa i USA. Det er ikkje ein kamp du kjem til å vinne. Å sjå deg prøve er som å sjå ein fugl flyge inn i eit vindauge igjen og igjen.»
Han ville at eg skulle seie noko. Det eg ville seie var: Herregud, Jolu, tusen takk for at du forlèt meg! Gløymer du korleis det var då dei tok oss? Gløymer du korleis landet var før dei tok over? Men det var ikkje det han ville eg skulle seie. Det han ville eg skulle seie var:
«Eg forstår, Jolu. Eg respekterer valet ditt.»
Han drakk resten av flaska si, tok fram ei ny og vrei av korken.
«Det er noko anna,» sa ho.
«Kva?»
«Eg skulle ikkje nemne det, men eg vil at du skal forstå kvifor eg må gjere dette.»
«Herregud, Jolu, kva?»
«Eg hatar å seie det, men du er kvit. Eg er det ikkje. Kvite folk blir tekne med kokain og får litt rehabiliteringstid. Brune folk blir tekne med crack og hamnar i fengsel i tjue år. Kvite folk ser politi på gata og føler seg tryggare. Brune folk ser politi på gata og lurer på om dei er i ferd med å bli ransaka. Måten DHS behandlar deg på? Lova i dette landet har alltid vore slik for oss.»
Det var så urettferdig. Eg bad ikkje om å vere kvit. Eg meinte ikkje at eg var modigare berre fordi eg er kvit. Men eg forstod kva Jolu sa. Om politiet stoppa nokon i Mission og bad om å få sjå identifikasjon, var sjansen stor for at den personen ikkje var kvit. Uansett kva risiko eg tok, tok Jolu ein større. Uansett kva straff eg ville få, ville Jolu få meir.
«Eg veit ikkje kva eg skal seie,» sa eg.
«Du treng ikkje seie noko,» sa han. «Eg ville berre at du skulle vite, slik at du kunne forstå.»
Eg kunne sjå folk kome gåande ned sidestien mot oss. Dei var vener av Jolu, to meksikanske gutar og ei jente eg kjende sånn cirka, lita og nerdete, alltid med søte, svarte Buddy Holly-briller som fekk ho til å sjå ut som den utstøytte kunststudenten i ein tenåringsfilm som seinare kjem tilbake som den store suksessen.
Jolu presenterte meg og gav dei øl. Jenta tok ikkje imot, men produserte i staden ei lita sølvflaske med vodka frå veska si og tilbydde meg ein drink. Eg tok ein slurk – varm vodka må vere ein tillært smak – og komplimenterte ho for flaska, som var prega med eit repeterande motiv av Parappa the Rapper-karakterar.
«Den er japansk,» sa ho medan eg retta ein annan LED-nøkkelring mot den. «Dei har så mykje spritgreier baserte på barnespel. Heilt sjukt.»
Eg presenterte meg sjølv, og ho presenterte seg. «Ange,» sa ho, og handhelste på meg med si hand – tørr, varm, med korte negler. Jolu presenterte meg for kompisane sine, som han hadde kjent sidan dataleir i fjerde klasse. Fleire folk dukka opp – fem, så ti, så tjue. Det var blitt ei skikkeleg stor gruppe no.
Vi hadde bedt folk om å kome presis klokka 21:30, og vi venta til 21:45 for å sjå kven som dukka opp. Omtrent tre fjerdedelar var vener av Jolu. Eg hadde invitert alle dei eg verkeleg stolte på. Anten var eg meir kresen enn Jolu, eller mindre populær. No som han hadde fortalt meg at han skulle slutte, fekk det meg til å tenkje at han var mindre kresen. Eg var skikkeleg forbanna på han, men prøvde å ikkje vise det ved å konsentrere meg om sosialisering i staden. Men han var ikkje dum. Han visste kva som skjedde. Eg kunne sjå at han var skikkeleg nedfor. Bra.
«OK,» sa eg, og klatra opp på ein ruin, «OK, hei, hallo?» Nokre få personar i nærleiken følgde med meg, men dei bak heldt fram med å prate. Eg løfta armane i vêret som ein dommar, men det var for mørkt. Til slutt kom eg på ideen om å slå på LED-nøkkelringen min og peike den mot kvar av pratarane etter tur, så mot meg. Gradvis stilna folkemengda.
Eg ønska dei velkomne og takka alle for at dei kom, og bad dei så om å kome nærare slik at eg kunne forklare kvifor vi var der. Eg kunne sjå at dei likte det hemmelege ved det heile, nysgjerrige og litt oppvarma av ølet.
«Så her er greia. De bruker alle Xnet. Det er inga tilfeldigheit at Xnet vart skapt rett etter at DHS tok over byen. Dei som gjorde det, er ein organisasjon dedikert til personleg fridom, som skapte nettverket for å halde oss trygge for DHS-spionar og -handhevarar.» Jolu og eg hadde jobba ut dette på førehand. Vi kom ikkje til å innrømme at vi stod bak alt, ikkje til nokon. Det var altfor risikabelt. I staden skulle vi få det ut at vi berre var løytnantar i «M1k3y» sin hær, som handla for å organisere den lokale motstanden.
«Xnet er ikkje reint,» sa eg. «Det kan brukast av den andre sida like lett som av oss. Vi veit at det finst DHS-spionar som bruker det no. Dei bruker sosial manipulasjon for å prøve å få oss til å avsløre oss sjølve slik at dei kan ta oss. Om Xnet skal lukkast, må vi finne ut korleis vi kan hindre dei i å spionere på oss. Vi treng eit nettverk inne i nettverket.»
Eg tok ein pause og lét dette søkke inn. Jolu hadde antyda at dette kunne vere litt tungt – å få vite at du er i ferd med å bli innlemma i ei revolusjonær celle.
«No er eg ikkje her for å be dykk om å gjere noko aktivt. De treng ikkje å gå ut og jamme eller noko. De har vorte henta hit fordi vi veit de er kule, vi veit de er til å stole på. Det er den pålitelegheita eg vil be dykk om å bidra med i kveld. Nokre av dykk er kanskje allereie kjende med vev av tillit og nøkkelsigneringsfestar, men for resten av dykk skal eg gå raskt gjennom det–» Noko eg gjorde.
«No vil eg at de i kveld skal møte folka her og finne ut kor mykje de kan stole på dei. Vi skal hjelpe dykk med å generere nøkkelpar og dele dei med kvarandre.»
Denne delen var vanskeleg. Å be folk om å ta med eigne laptopar ville ikkje ha fungert, men vi måtte framleis gjere noko sjukt komplisert som ikkje akkurat ville fungere med papir og blyant.
Eg heldt opp ein laptop som Jolu og eg hadde bygd opp att kvelden før, frå grunnen av. «Eg stolar på denne maskina. Kvar einaste komponent i den vart lagt på plass med våre eigne hender. Den køyrer ein heilt fersk versjon av ParanoidLinux, rett frå boksen, starta opp frå DVD-en. Om det finst éi påliteleg datamaskin att nokon stad i verda, kan dette godt vere den.
«Eg har ein nøkkelgenerator her. De kjem opp hit og gjev den noko tilfeldig input – dælj laus på tastane, vrikk på musa – og den vil bruke det som frø til å skape ein tilfeldig offentleg og privat nøkkel for dykk, som den vil vise på skjermen. De kan ta eit bilete av den private nøkkelen med telefonen dykkar, og trykkje på ein kva som helst tast for å få den til å forsvinne for alltid – den blir ikkje lagra på disken i det heile. Så vil den vise dykk den offentlege nøkkelen. Då ropar de på alle her de stolar på og som stolar på dykk, og dei tek eit bilete av skjermen med deg ståande ved sida av, slik at dei veit kven sin nøkkel det er.
«Når de kjem heim, må de konvertere bileta til nøklar. Dette kjem til å bli mykje arbeid, er eg redd, men de treng berre gjere det éin gong. De må vere supernøye med å taste desse inn – éin feil, og de er ferdige. Heldigvis har vi ein måte å sjekke om de har gjort det rett på: under nøkkelen vil det vere eit mykje kortare tal, kalla ‘fingeravtrykket’. Når de har tasta inn nøkkelen, kan de generere eit fingeravtrykk frå den og samanlikne det med fingeravtrykket, og om dei stemmer overeins, har de gjort det rett.»
Alle måpte mot meg. OK, så eg hadde bedt dei om å gjere noko ganske rart, det er sant, men likevel.